kavga çıkmasın diye sustuğum zamanlar, kırılmasın diye sessiz kaldığım konular ve kaybetmemek için alttan aldığım insanlar oldu.
şimdi anlıyorum ki bazı kavgalar çıkmalı, bazı kalpler kırılmalı, bazı insanlar kaybedilmeliymiş.
sürekli gönül yapmaya çalışmak boşa kürek çekmekmiş.
İyi niyeti, sabrı, hoş görüyü tüketip; kendi ellerinizle sonunu getirdiğiniz her şey bir bir dönüp dolaşıp sizi bulacak. “Ben bunları hak edecek ne yaptım?” yakınmalarınız bomboş. Sevgi bir yere kadar, sevgi artık her şeyi çözmüyor.
her şey kalitesizleşti sanki, giydiğimiz, yediğimiz içtiğimiz, hatta sözler bile eskiden birileri bir şey dediğinde itimat eder güvenirdim şimdi sorgular oldum, en yakınlarıma bile güvenmek büyük meziyet. ben bu kalitesizliği kaldıramıyorum, aklım almıyor.