Senin yaşamak için ölümü aşman gerekecek,
En saf varoluş saçılmış bir kan’dır.
“Tuhaf yüreklerimizde, bizler yaşam sevgisini yok ettik ve gerçekten kendi ruhlarımız haline geldik! Bundan böyle yaşamayı kabul etmek kendimize karşı işleyeceğimiz bir günahtan başka bir şey olmayacak.” (s.25)
Villiers de I’Isle-Adam
Acaba güzellik
Yalnızca bir düş müydü,
Gözleri kapalı yüzü mü
Işığın?
Ben çoban,
İtiyorum yorgunluğu ve umudu
Yıldızın köprü kemerinin altından ahıra doğru.
Ben ağustos gecesi,
Yatağını yapıyorum hayvanların ahırda.
Ben uyku,
Alıyorum düşü kayıklarıma, razı oluyorum.
Yıkmak ve yıkmak ve yıkmak gerektiği vardı,
Kurtuluşun ancak bunun pahasına olduğu vardı.
Harabetmek mermerde yükselen çıplak yüzü,
Çekiçle dövmek her biçimi her güzelliği.
Sevmek mükemmelliği çünkü eşiktir o, Ama tanır tanımaz inkâr etmek, onu ölü unutmak,
Mükemmel olmayış doruktur.
Sözcükler gökyüzü gibi
Bugün,
Birleşen, dağılan bir şey.
Sözcükler gökyüzü gibi,
Sonsuz
Ama hepsi birdenbire küçük su birikintisinde.