Kitabı okurken Ahmet Arif’ in Leyla’ya olan bu delice sevgisine anlam veremezdim. Bir insanı bu kadar sevmek, dünya merkezi haline getirmek çılgınlık gelirdi bana. O kadar seviyordu ki, evli bir kadına mektup yazacak kadar, onu her şeyden üstün görecek kadar. Ulucanlar cezaevi müzesini gezdikten ve Ahmet Arif’in koğuşunu, eşyalarını ve prangaları gördükten sonra sevgisini ve onu mecnun yapan şeyi anladım. İnsan orda değil iki sene bir gün dursa kafayı yer. Rutubet kokusu, işkenceler… Hayata tutunacak bir dal aramıştı belki de.
Kendisi de kitapta şöyle diyor:
“ 131 gün hiç güneş ya da gündüz görmedim. Sade yalnızlık, sade terör, sade açlık, uykusuz, cıgarasız. Bir yüreğim sağlamdı bir de namus damarım. En sonu çıldırdım. Sonrasını biliyorsun. SEN GELDİN.”
