Yeraltından notlar
Dostoyevski
Karakterin yaşadığı korkunç iç muhasebe, kendine hastalık derecesinde dışardan bakma,farkedilmek için verdiği mücadele, acıma nefret şehvet ve aşağılık duygularıyla dolu diyaloglar, Dostoyevski romanlarının olmazsa olmazları x karakterinde ilk sayfadan son sayfaya kadar hezayanları okuyor ve 19.yüzyıl Rusyası ve
Bozkırkurdu**
“Sana bugün bir şey söylemek istiyorum, uzun süredir bildiğim bir şey. Sen de çoktandır biliyorsun bunu, ama belki kendi kendine henüz itiraf etmiş değilsin. Sana şimdi kendim hakkında, senin yazgın, bizim yazgımız hakkında bildiklerimi açıklayacağım. Sen, Harry, hep bir sanatçı ve düşünür hayatı yaşadın, için hep sevinçle, inançla dolup taştı,
Honore De Balzac eserde bizlere 19. yüzyılın Paris'ini anlatmakta.Paris insanının hırsları,zaafları,gösteriş merakı yansıtılmakta başlıca.
Romanın ana karakterleri Goriot Baba ve ailesinin binbir zorlukla,okutmak için Paris'e gönderdiği hukuk öğrencisi Rastignac.Karakterleri ortak paydada buluşturan nokta ise aynı pansiyonda kalmaları.
Rastignac
Hayatımda okuduğum en abartılı kitaplardan biriydi. 7 puan veren birine göre kötü bir başlangıç yaptım belki ama; öyle.
Bu dünyada eminim herkesin bir kez de olsa başına gelmiştir sevdiği kişinin sevgilisi, nişanlısı, eşi olması ya da onu sevmemesi. Kimse ilk aşık olduğu kişiyle sonsuza dek mutlu olmuyor sonuçta. Werther bu işi biraz abartarak delirmiş gibi hareketler sergiliyor kannımca. Şöyle ki, mektup olayıni sevdim. Mektup yazmak bence bir sevgiliye ulaşabilmenin en zarif yollarındandır. Okuyamayacağı mektuplar ise işi daha dramatik kılmış. 7 puanı tamamen kitabın mektuplardan oluşmasına verdim. İçinde çok güzel edebi sözler vardı. Sürekli durup alıntı yapmak istedim ama yine de bir noktadan sonra "Şovu kes Wether." diyesim geldi. Ben de çok aşk acısı çektim, ben de çok sevdim. Wether'dan daha fazla sevmişimdir; ama buradayım. Çekip gidebilmek bir aşığın yapacağı en kolay şeydir. Zor olanı, yaşamak ve hayata devam edebilmektir. *bundan sonrası spoiler içerir*
Kendini öldürmesi bana kalırsa bir zavallılık göstergesiydi. Sonunda Lotte'nin de dusuncelerini okumak isterdim. Çok ani bitti. Werther ölmeyi bile beceremedi, son saniyelerinde bile kurtarılmak istedi. Keşke başka biriyle mutlu olmayı ya da en azından bir hayal ile yasayabilmeyi seçseydi. Çok etkilenmedim kitaptan. Genç Werther'in Acıları diyince ben de "gerçekten" bir acı zannetmiştim. Meğerse ben ondan daha çok acı çekmişim, kitap olabilirmişim haberim yokmuş🤣 hatta bırakın beni, yoldan birini bile çevirseniz Werther'dan daha çok acısı vardır. Kısaca balon bir kitaptı bence. Gereksiz şişirilmiş.
Hüzünlü başladı, daha da hüzünlü bitti...
7 yaşında bir çocuğun hikayesini anlatıyor kitap. Bu çocuk; anne babası tarafından dedesine bırakılıp, terkedilen; bir nevi hem öksüz hem yetim bir çocuk. Ninesi bile öz ninesi değil. Teyzesi ise koca dayağı ile bastırılan kendine hayrı olmayan bir zavallı. Yani tek dayanağı ihtiyar ve herkesce hor görülen, damadı tarafından itilip kakılan bir ihtiyar. Küçücük, sadece 3 hanelik bir bölgede hayalleriyle yaşayan, dürbünü ve çantası ile konuşan bu ufaklığın en büyük hayali; balık adama dönüşüp beyaz gemiye gitmek.
Düşünün bu kadarı bile hüzünlü iken bu hikayenin devamı ve sonu insanı daha da kederlendiriyor.
Aytmatov'un şimdiye kadar okuduğum bütün hikayeleri hep imkansızlık ve zavallılık içeriyor. Kalemi sürekli okuyacak kadar müptelası değilim ama arada okuyorum. Yani bile isteye üzülmek istediğim zamanlarda.
Kolay okunan ve efsanelerle süslenmiş ve bol üzüntü içeren bir kitap arıyorsanız, tavsiyemdir efendim, okuyunuz.
Okudum Bitti....
Demian...Emil Sınclaır'in Gençliğinin Öyküsü...
Herman Hesse' nin okuduğum bu ikinci kitabı.
Okuduğuma asla pişman olmayacağım eserlerden biri olarak çıktı karşıma.On, onbir yaşlarında bir çocuğun kendini bulma, sıradanlıktan sıyrılma isteği ve arayışlarının anlatıldığı bir kitap.Hristiyan dindar bir aile ve iki kardeş
