Oysa insan asıl böyle yağmurlu bir günde neşeli yüzler görmek istiyor karşısında. İşte bu yüzden gökyüzü ağlarken gülmeli yüzler.
Şair tıpkı bütün insanlar gibi gökyüzünün altında ve yeryüzünün üstündedir ama ne bütünüyle göğe ne de bütünüyle yere aittir. Bize orada nasıl durduğuna dair bir şeyler söyler, bunları öyle söyler ki biz artık onun nasıl durduğuna değil niçin durduğuna yöneliriz.
Reader Follow Recommendations
Bir cümledir insan
arşla ferş arasında ve hep haklı
vardım işte demek için
ömür denen cisimde saklı
Sayfa 71
Çevremi kuşatan ve benden çok daha büyük yapabilirliklere sahip insanların çalışmamda bana yardımcı olmasını istemiyordum. Var mıydı yardımcı olmak isteyen? Yoktu, ama sanki olsaydı her yardım karşılığında toplum kurumlarının muteber üstünlüğünü bana kabul ettirecekti. Kimseden yardım almaksızın en iyi işi yapmak: Bunun için şiirden daha elverişli bir alan yoktu.
İnsan için önüne çıkan bütün yollar “yürünebilir” ise o insan artık kaybolmuştur. Kaybolmak nereye gideceğini bilememek yani her yere gidebilmektir.
Tecellinin içinde ecel durur sevgilim, görmedin mi?
Adaletin içinde bir zalim oturur.
Sayfa 45
Bir şehri tanımak isterseniz onu yaya dolaşacaksınız.
Sayfa 155
Her gün insan olmak ne çok kusur içeriyor diye düşündüm.
Sayfa 11
Gülümsedim o sıra,
Bazen sevinirim,
Sevinmek nedense hep yedi yaşında
Ve ah... dedim sonra
Ah!
Sayfa 20