Sait Faik...
Direkt başlamak istiyorum. Kitabı biraz uzun bir sürede bitirdim, fakat bunun sebebi kitabın sarmaması vs. değil, bu aralar birazcık yoğundum falan filan. Neeeyse, kitap bittiğinde bi kaç saniye düşündüm ve kendi kendime gülümsedim.
İçindeki hikayelerin sıcaklığı beni sanki soğuk bir kış gününde sıcak bir sobanın karşısında bir yandan çayımı yudumluyor, bir yandan da anneannemle sohbet ediyormuş hissine boğdu. Bu sıcak ve samimi hissi daha nasıl tanımlayabilirim bilmiyorum :')
Kitabın içindeki her hikayenin kendine has güzelliği ve sıcaklığı var. Fakat beni en çok etkileyen hikayenin "Semaver" olduğunu da belirtmeden geçemeyeceğim!
Haldun Taner'in de dediği gibi Sait Faik, "Bir konuyu değil yaşamın bir parçasını işliyordu. Bir tez savunmuyor, bir yaşantıyı yansıtıyordu. İnsan sevgisi dolu, doğa sevgisi dolu bir yüreği vardı. Neye baksa bu sevgi ile ısınıyor, ışıklanıyordu. Biz ancak o el attıktan sonradır ki, en önemsiz görünen insanların ve şeylerin zevkine eriştik. Bir balıkçı, bir boya sandığı, bir garson, bir papaz efendi.... Saik onlara bakınca, onları anlatınca birdenbire ilginçlik kazanıyorlardı"
Kısacası Sait Faik, aramızdan ayrılalı yıllar yıllar geçti ama hikayeleri hala canlılığını koruyor..
Umarım okuyan herkes kendisini soğuk bir kış gününde sobanın önünde oturup bir yandan da çayını yudumlayarak anneannesiyle konuşuyormuş hissine kapılır..
Duvar diye bir romanı daha var tavsiye ederim...
