direkt okuyun, tek diyeceğim bu
şimdi ben bu kitabı bayadır duyuyordum ancak tek bildiğim bilgisayar oyunu olduğuydu ki bunu çok az kapağına bakan biri dahi anlar, bundan fazla bilgiyle okumaya başladığınızı hayal edecek olursam tam bir facia derdim. okurken karaktere girip bir yerde gerçekliğinizi kaybedip sizin de nick'le beraber tahminde bulunmaya başladığınız nokta da
Eskiden sosyalizmle yönetilen, artık liberal ekonomiye geçiş yaptığını anladığımız bir ülkedeyiz. Eski başkanın yargılanma hikayesini okuyoruz. Tarihe kafayı fena halde taktığını bildiğimiz Barnes, ilk defa bu kadar politik bir kitapla çıkıyor karşıma. Ya da şöyle söylemeli, politikanın doğrudan kurguya dahil olduğu ilk kitap. Çünkü Barnes Nuh’un
Çizgide Bir Kukla, Vildan Külahlı Tanış’ın ilk öykü kitabı. Everest yayınları tarafından yayımlanan kitapta on iki öykü yer alıyor.
Yağmurlu bir günde kaybettiği kocasıyla birlikte yaşama sevincini de yitiren ve sonrasında elinden şemsiyesini bırakmak istemeyen kadının öyküsü ( Şemsiyeli Kadın) ile başlıyor kitap. Kocasının “…Ne yaparsan yap
160 syf.
10/10 puan verdi
UZUN SÜRMÜŞ BİR GÜNÜN AKŞAMI
Post-modernist düşünür ve sanatkâr Bilge Karasu'nun 1971'de Sait Faik Hikaye Armağanı'na layık görülen ikinci öykü kitabı Uzun Sürmüş Bir Günün Akşamı; Ada, Tepe ve Dutlar adlı üç bağlantılı öyküden oluşmaktadır. Ada ve Tepe ortak zaman, karakterler ve olay örgülerinden oluşurken, Dutlar, ayrı bir
Savaş ve Çocuk
Savaş ve çocuk, yan yana gelmemesi gereken iki kelime. Oysaki bundan pek uzun değil, sadece 31 yıl önce Bosna'da insanlığın bütün kuralları gibi bu da yok oldu. Gerçi insanlık sadece zalimlerin içinde yok oldu, yoksa zor koşullar içerisinde hayatta kalmaya çalışan mazlumların değil.
Evlerini terk ederek bodruma saklanan ailelerin;
Bu kitabı zor bir dönem geçirdiğim sırada okuyordum. Hayat amacımı kaybetmiştim. 30'lu yaslardaydım ama nedense kendimi bir türlü bulamıyordum. Dışarıya çıktığımda herkesin ne kadar da tasasız göründüğünü düşünmeden duramıyordum. Belki dışarıdan bende öyle görünüyordum, kim bilir. Neden diğer insanlarda olduğu gibi hayatım akıp gitmek yerine zikzak çizerek nereye gittiği belli olmayan bir şekildeydi? Bir şelale gibi hızla aksın demiyordum. Ama en azından sonunu görebilmek istiyordum. Tam da bu noktada "belki bana ilham verir" diye okumaya başladım bu kitabı. Benim geçirdiğim sancıları farklı bir şekilde yaşıyordu. Kendini arıyordu. Kendini ifade etmek için çaba gösteriyordu. Sonra bende fark ettim ki kendimi aramayı ve kendimi ifade etme isteğimi çoktan kaybetmiştim.
Küçük Chris'in masumluğu ve yetişkinliğe çekiş dönemindeki sancıları, bu durumu atlatis biçimi bana büyük bir ders verdi. İçimde belki hâlâ ilerleme isteği yok. Ama en azından neden bende yapamayayım ki diyorum. Bana güzel bir örnek oldu. Pes etmemeyi tekrar öğrendim. Geçen gün annem "ben senin pes edeceğini hiç düşünmemiştim. Bana hep bu şekilde ilerlemeye devam edecekmişsin gibi gelirdi" demişti ve ben de "insan sonucunda beklediğini bulamayınca pes etmek zorunda kalıyor." demiştim. Ama Chris'in yaşamını okuduğumda ne kadar da yanildigimi anladım. Pes etmek için bir nedenim yok. Kimsenin pes etmek için bir nedeni yok. Yolun sonu görünmüyor diye yolun bir yere çıkmadığını kim söylemiş ki?
