Yalnızlığı, insan olmak için taşımamız gerekir belki de.
İnsan, yalnız kaldığı zaman içindeki bütün insanı, insanlığı duyabiliyor. Kuşkusuz. Bahsettiğim manevi bir yalnızlık.
Topyekûn (maddi) yalnız olmak insanlığa has bir şey değil kanımca.
Yalnızlık için uygun canlılar değiliz.
Az önce sevgilimin omzunda uzanırken bunu düşündüm.
O bana güzel güzel bakarken ben bir şeyler anlatıyorum. Dudaklarım bükük.
Sırt çantalarımızı bisikletin sepetine yükleyip vadiden yayan indiğimiz yazlar...
Yeni yerler yeni ilkler keşfediyoruz. Birlikte yürüdüğümüz uzun yolda, bir sürü şeyin filizlenmesine şahitlik ediyoruz, büyüyüp serpilmesine ve nihayet çürümesine.
Ekonomi bizi yoruyor. Ülkenin siyaseti sinir sistemimizi bozuyor. Kedilerle avunuyoruz; evde,bahçede,sokakta.
Benimki seninkinden daha yabanıl.
Yaş alıyoruz yetişkin olmak zorunda kalıyoruz. Biz de değişiyoruz. Değişmeden kalan tek şey senin o yarım gülüşün oluyor.
Yazı da seni de ismini de çok seviyorum sevgilim.