“Kimi zaman deneyim, mücevher misali muhteşem ve parıltılıdır; kelimelere hacet yoktur. Kimi zamansa dingindir ve bu kusursuz dinginliğiyle tüm o sıradan deneyimlerimin ötesindedir.”
Sayfa 224
“Öylesine yok olmuştum ki artık insan ırkına ait değildim; hayaletlere ve insanların anılarına aittim.”
Sayfa 207
“Rüyaların arasında zaman zaman köprüler bulunur; ölümün ve yaşamın ne olduğunu ya da ikisinin arasında mekânın ve zamanın nerede başlayıp nerede bittiğini gerçekte kim söyleyebilir ki?”
Sayfa 62
Reader Follow Recommendations
“İnsanlar arasında gerçek ilişkiler yok herhalde. Olamaz. Herkes birbiri için bir vesiledir, hepsi bu. Nefret etmek ya da sevmek için bir vesile. Oysa sevgi ya da nefret içimizde doğar, egemen olur ve yalnızca içimizde kaybolup gider. Bir insanla diğeri arasında gerçek bağlar örülmez. İnsanların birbirleri için olabileceği her şey, kişinin kendi duygusunun daha güzel ya da daha çirkin bir bahanesidir."
Sayfa 42
“İnsanın bazı şehirlerle yolu ayrılır, aynen belirli kadınlarla yolunun ayrıldığı gibi. Onlarla ya çok erken ya da çok geç karşılaşmışsındır. Karşılaşma için her şey ayarlanmıştır ama aklına rasgele esen bir şey, aniden başka bir sokağa sapmana neden olur.”
Sayfa 210 - Metis
“Cumartesi ve pazarları tek başıma dolaşıyorum, dünya bu günlerde epeyce evcil oluyor. Herkes kahkaha atıyor, kahkaha atıyorlar, bu inanılmaz. Hayattan keyif alan kahkahanın hafifliğiyle. Görünürde nedeni olmayan bir kahkaha. Bu, gırtlaktan gelen, yok edici, alaycı veya isterik bir kahkaha değil. Güzel bir gün geçirmenin, dünyanın çayırlarında dertsizce yuvarlanan diğer insanlarla birlikte yuvarlanmanın verdiği hafifliğin kahkahası daha çok.”
Sayfa 208 - Metis
“İyisi mi, ben buradan bir an önce alıp başımı gideyim. Başka biri olayım. Başka biri, başka bir yerde.”
Sayfa 202 - Metis
İğrenç derecede yalnız. Son yıllarda kendimi böyle hissediyordum, en doğru tanım buydu. Bunu, bir süre önce bir telefon kabininin üzerinde siyah keçekalemle yazılmış olarak gördüm: "İnsanları seviyorum, bu da beni iğrenç derecede yalnız yapıyor."
Sayfa 194 - Metis
“İnsan ne kadar ölüm üretebileceğinin farkında değil.”
Sayfa 109 - Metis
“Küçük bir ulusu herkesin ona karşı olduğu hissi kadar başka hiçbir şey birleştiremez.”
Sayfa 102 - Metis
“Düzenin en büyük numarası buydu - diğerleri gibi olmak.”
Sayfa 55 - Metis
“Sahipleri öldükten sonra isimlere ne oluyordu? Serbest bırakılıyorlar mıydı? İsimler bir şey ifade etmeye devam ediyor muydu, yoksa altlarındaki bedenler gibi dağılıp geriye sadece sessiz harflerin kemikleri mi kalıyordu?”
Sayfa 53 - Metis
“Müzik onu içine aldı. Özgürleştiriciydi. Harikaydı.”
Sayfa 101 - YKY
“Artık sesini duymayacağım. Olduğum kadını, bir zamanlar olduğum çocukla bir araya getiren onun sesi, sözleri, elleri, tavırları gülüşü ve yürüyüşüydü. Geldiğim dünyayla aramdaki son bağ da koptu.”
Sayfa 64 - Can
“sevmem konuşmayı... laf anlatmaktan nefret ederim... bunun kadar beni yoran şey yoktur şu hayatta...”
Sayfa 85 - YKY
