Nietzsche, o ebedi esrik muazzam bir güçle yavaş yavaş o düşünceyi öyle bir büyütür ki, kendi kaderinin üzerine çıkar: “Biz hepimiz bilginin çökmesindense insanlığın çökmesini yeğleriz.” Kader ne kadar tehlikeli olursa, zihnin sürekli yükselen gök kubbesine ne kadar yaklaşıp üzerindeki şimşeği hissederse, bu son çatışmaya olan talebi de o derece tehditkâr, o derece kaderci olur. “Alın yazımı tanıyorum,” der çöküşünden hemen önce, ...