“Hayır beni tanımamıştın, o zaman tanımadın, asla, asla beni tanımadın. Sana o anın hayal kırıklığını nasıl anlatabilirim, bilmiyorum sevgilim -çünkü o zaman böyle bir kaderi, senin tarafından tanınmamak gibi ömrüm boyunca mahkum olacağım bir kaderin acısını ilk defa yaşıyordum ve şimdi de o kaderle ölüyorum: senin tarafından hiçbir zaman tanınmamış olarak.”
.. acı karşısında kelimelerin kalabalığı ne işe yarayabilirdi ki?
Sayfa 34Kitabı okuyor
"Çünkü acı, gidenin değil kalanın hikayesidir. Ve hikayeler kalanlara aittir..."
İnsanlar beni anlamıyorlar, ben de onları anlamıyorum.
Sayfa 67
Sana ilk defa her şeyi söylemek istiyorum; bütün hayatımı bilmelisin, o hayat ki, hep senindi ve sen onu asla bilmedin.”
Yalnızlık onu boğuyordu, insanlara ihtiyacı vardı
Ama akşamlar da ne hüzünlüydü burada! Havanın kararmasından, her şeyin kaybolmasından, ışığın sönmesinden başka bir şey değildi.
İnsanlığın şimdi zalimlik diye adlandırdığı her şey, bütün ülkelerdeki, irade sahibi on kişiden ibaret, ve başka on insan çıkıp o zalimliği yıkabilir.
Sayfa 39
