Hayatı anlamadan geçip gidiyoruz. Olgunlaşmak kalbin daha hassas, kanın daha sıcak, zekânın daha işlek, ruhun daha huzurlu olması demek. İçlerinde böyle bir canlılık, böyle bir hayat coşkunluğu duyanlar dünyanın biricik hâkimleridir.
İnsanların hesap makinesi gibi ortalıkta dolaştığı bir dünyada, 'yakın çevre' deyince, artık aklıma kuş, çiçek, çocuk, ağaç, kitap gibi şeyler geliyor.
Bu konuda yalnız olmadığımı da biliyorum.
Peki, insan nerede? Hepimiz birden nereye gittik?