Bir süre bekledikten sonra suçsuz olduğuma inanırdım; tek sözcük
etmeyişleri, korkumun yersiz, çocukça olduğumu gösterirdi bana, korkarak
bıraktığım yerden başlayabilirdim gene. Yorumlamalarım değiştiydi 219
sonraları. Önce şunu anladımdı: Çevremdekiler yaptığım işin farkındaydılar,
ne düşündüklerini de gizlemiyorlardı, ama ben anlayamıyormuşum! Sonra:
beni azarlamamış olmaları güçlü olduklarından ötürü değildi, böyle olsa bile,
bu türlü davranışları benden yana olduklarını göstermiyordu ki!
Diyelim ki, sezmiyorlardı, onların dünyasında yoktum, etkileyemiyordum
onları; varlığımın yolu, benim yolum onların dünyasından geçmiyordu;
varlığımı nelere benzetirsek, hiç değilse güçlü bir kolum, onların yaşamının
dışından akıp gidiyordu.