Tam olarak sonuna kadar gittiğin bir yol seni kesinlikle hiç bir yere ulaştırmaz. Bir dağın dağ olduğunu anlamak için o dağa yalnızca birazcık tırman. Dağın tepesinden dağı göremezsin.
Oğuz Atay aşağı, Oğuz Atay yukarı. Tutunanlar, tutunamayanlar derken en sonunda Oğuz Atay'ın bir kitabını okuyabildim.
Allah benim belamı versin ki ben bu adamı bu yaşıma kadar ihmal etmişim. Kitap can sıkıcı derecede iyi. Öz güvensiz, başarısız, depresif, kızgın, küskün insanların işlendiği kısa hikayelerden oluşuyor ve karakterlerin (çoğunlukla kendi kendilerine) konuşmaları, kendilerini, yukarıda saydığım özelliklerini ifade edişleri o kadar kuvvetli ki insan kendisini her sayfada bir iki dakika durup düşünürken buluyor.
Sanırım hiçbirimiz bu kitaptaki kişilerin sahip olduğu kadar olumsuz özelliğe aynı dönemde sahip olmamışızdır. Ama hepimizin öyle hissettiği bir dönem var ve bu kitap her sayfada o dönemleri hatırlatıyor.
Ben kendimi çok şanslı hissediyorum yazarın kitaplarını ilk defa okuyacağım için. Biterse en kötü baştan okurum, nedir yani..