Dikkat bu kullanıcı potterhead!!
İyi ve güzel hayallerimizin her zaman gerçekleşmesi dileği ile...
ve her zaman her türlü savaşta iyilerin kazanması duasıyla...
..
hayatın iyi yönlerinden bakmayı dene ;)
Bana seslendiler ama ulaşamadılar. Gözlerimi kapattım ve bbeni kurtarmaya gelmiş olan bunca insanın sesinin arasında Oğuzun seni seviyorum diyen sesini seçtim.
Oğuz'u omuzlarından sarstım. "Uyan hadi! Geldiler! Bizim için!"
uyanmadı.
Bana seslenen insanların içinde bende ona, ilk ve ölümsüz aşkıma seslendim ama beni duymadı, gözlerini açmadı, gülümsemedi. Önce gözlerini kaybettim, sonra gülümsemesini sonra ellerini, vücudunu, sonra nefesini...Herkes bana bağırdı ben ona. Herkes beni kurtarmayı istedi, ben onu. Gözkapakları sonsuza kadar kapandı ve ben titreyen elimle onun nabzına uzandığımda, parmaklarımda hiçbir canlılık hissetmedim.
Oğuz öldü.
Ve bu dünyanın en acı cümlesiydi.
Oğuz öldü.
Ve bu dünyanın en acı şeyiydi.
"Bestegül," derken gözlerini bile açamadı. Kir içindeki suratına rağmen neden gördüğüm en güzel şey oymuş gibi hissediyordum?
"Söyle," dedim, dışarıdan, enkazın üstünde, çok yakınımızda bir ses geldiğinde. "Bak, geldiler, yetiştiler."
"öp beni."
"Hayatımız pamuk ipliğine bağlı ve biz pamuk ipliğine bağlı hayatımız yüzünden mutlu olmayı hep erteliyoruz. Sadece çalışabilmek için yaşıyoruz, kendimizi mutlu edebilmek için değil."
"Zaten hiçbir zaman sağlıklı bir kafam olmadı, hayatımın geri kalanını deli olarak yaşayabilirim."
"deli denmez, psikolojik hasta denir."
gözlerimi devirdim "deli işte."
"Benim ölmeden önce yapılacak listemden bir şeyi duymak ister misin?"
Kalbim hızlandı. "Evet! evet! evet!"
Oğuz yüzünü yüzüme yaklaştırdı.
"seni öpmek"
gözlerimi kocaman pörtlettim ve duyduğum cümle kulaklarımda uğuldarken heyecanlanarak elimi kaldırdığım gibi onun yanağına bir tokat patlattım. "sapık!" bu tamamen heyecandan verilmiş çok YANLIŞ bir tepkiydi.