Her günü pes etmeden ,umutsuzluğa kapılmadan, intihar etmeden, hatta siyaset tartışmaya devam ederek nasıl atlatıyorlar ?
Bu kadar katı egoist olabilirler mi?
İşlerin böyle olması gerektiğinden o kadar eminler ki kendilerinden bir kez bile şüphe duymuyorlar mı ?
Mutlu muyum? Aslında küçüklüğümden beri insanlar sürekli şanslı biri olduğumu söylüyor ama bana sorarsanız cehennemde gibi hissediyorum, bana şanslı olduğumu söyleyenlerse benimkiyle kıyaslanmayacak ve ölçülemeyecek kadar mutlu görünüyorlar.
Soyut anlamda “kadın” gençtir ve çekicidir diye düşünüyorduk. Yaşlandıkça genelde sahneyi geçip kişisel mülkiyete yönelirler ya da sahneden tamamen inerlerdi.