Meçhul bir kişi
@Avare_insan
"Dünya... Yanılgıların ana yurdu"
Sabitlenmiş gönderi
Zamanın çoktan sildiği bir hata için cezalandırılabilir miydi insan ?
Bir Rüya Bir Prova 2
Herkes söylenecek ne çok şey buldu
Ve söyleyeceğini ne güzel söyledi!
Ya ben? Ben ne yaptım, peki?
Konuşma sırası bana gelince,
Ters çevrilmiş tespih böceği gibi, önce
Kollarımın, bacaklarımın kalabalığında
Güç bela dilimi arayıp buldum;
Sonra da, "Ya! evet, evet, evet, dedim,
Her şey tıpatıp sizin dediğiniz gibi,
Her şey tıpatıp sizin bildiğiniz gibi,
Siz aramasanız da, bayanlar, baylar,
Siz aramasanız da, Gerçeği,
Ona götüren yol, döne kıvrıla,
Sizin ayaklarınızın altından geçiyor.
Öyle değil mi ama, öyle değil mi?
Bana gelince, ben yolun kıyısında,
Bu kayanın altında ve ucunda bu kalemin,
Öyle kıvrılmış, düşünüyorum,
Düşünüyorum da,
Yol öyle olmuş, böyle olmuş,
Fark eder mi, diyorum, kendi kendime,
Fark eder mi, sen duruyorsan
Ve yol senin kıyından geçiyorsa!"
Meçhul bir kişi tekrar paylaştı.
"Birbirine ihtiyacı olanlar özenle uzak duruyor birbirinden.''
( 
Şükrü Erbaş )
Okur Takip Önerileri
Yazmak üzüyor bütün bunları
Anlamaz elbette insan insanı
Bir hedefi olmalı değil mi insanın, bir ideali bir amacı..?
Peki o hedef, ideal ve amaç belli değilse ne yapmalı insan?
İnsanın hayali, amacı tek gayesini bulmak olabilir mi?
Rüzgarın savurmasına izin verip savurduğu yerlerde aramak kendini, hayalini, idealini. Bulmaya çalışmak umutsuzluğa kapılmadan. Neyi aradığını bilmeden. Bir arayış içerisinde olmak ama o arayışın sonucunun ne olacağını bilemeden...
Yürümek nereye yürüdüğünü bilmeden, yaşamak neden yaşadığını bilmeden, gözlemek neyi gözlediğini bilmeden ve aramak; arayışı aramak ile bulmaya çalışmak. Neden ve niçin aradığını bilmeden.
Bazen yıkabilir bu durum insanı ama amaçsızca yaşayıp gitmektense amacını ararken gitmek daha iyi değil mi? Bulmak önemli değil aslolan aramak, belki ararken kayda değer bir şeyler üretebiliriz. Ne de olsa "Yerin altındakiler üstündekilerden daha fazla" değil mi, peki onların kaçı hatırlanıyor veya kaçı amacını bulup göçmüş buradan.
Yerin altına girdikten sonra amacına ulaşamamış, hatırlanmayan büyük gruba girmek istemiyorsak arayışa başlamalıyız sanki, hatırlanmayabiliriz ama hatırlananların hepsi bu yollardan geçmiş kişiler değil mi?
Arayış yoluna girmek, yokluk yoluna girmekten daha iyi değil mi?
Hem ne diyor Halil CİBRAN:"... yürümekle varılmaz lakin varanlar yürüyenlerdir."
Hepimiz ulaşmamız gereken yere varabilmek için yola çıkmamız temennisiyle, huzurlu arayışlar...
İlim bizi gözleyecek kadar çok yakınken gerçeğimizden çok uzaktı.
368 syf.
·
Puan vermedi
·
Beğendi
Tepeden tepeye haykırırlar
Bakıp uzak ufukların dargın bulutlarına
Heyy diye ünleyip sorarlar
Saralım mı yaralara kum sargısı
Sizi kavurup duran ihtiraslarınızın sarmaşığından aşağı inin artık. Bu aldanışlar diyarında, bir yataktan bir yatağa itilip durursunuz. İçin, için sizi divâne gölgeler! Ömrün ve insanın sınırlarını ne zaman farkedeceksiniz?
Belki de en iyisi yalnız yaşamaktı.
Eğer arayışçı kendi hayatını uhrevî bir nazarla görebilseydi, bütün acısı ve kederiyle bu hayatın nasıl rüzgar hızıyla geçtiğini de kolayca görürdü. Bir keresinde, Şeyh "Zaman, zaman hızıyla uçup gidiyor," demişti. Gerçekten de öyle, çünkü kendimizi yeniden Ebediyet'te bulmamız bir an meselesiydi. Hal böyle olunca, bu dünya üzerindeki şu ânımız da, en değerli sermayemizdi.
Neden yalan söylemeli ki?
"Anlatmakla olmaz." Bu cümle öyle bir paragrafın sonunda gelir ki, sırrın eşiklerindeki esintinin, alev ucu kadar bir kıpırtısına bir tek an dokunur ve haşyetle, alnınızın derisi genleşir. O zaman ruhumuz bir tazı gibi geri döner. Süratle geri çekilir ve içinde rahatça yaşadığımız fındık kabuğu büyüklüğündeki dünyamıza oturur, kıvır kıvır ilişkiler içinde, kan ter içinde yaşar gideriz.