Herkes sisteme uyup içine girebileceği bir kalıp bulmak zorundaydı. Doktor,avukat, asker ne olduğu mühim değildi.Kalıbını bulduktan sonra ileri doğru gitmeye çalışıyordun.Ya bir kalıp bulurdun kendine, ya da açlıktan ölürdün.
İlgi duymuyordum . Hiçbir şeye ilgi duymuyordum.Nasıl kaçabileceğime dair hiç fikrim yoktu.Diğerleri yaşamdan tat alıyorlardı hiç olmazsa.Benim anlamadığım bir şeyi anlamışlardı sanki.Bende bir eksiklik vardı belki de.Mümkündü. Sık sık aşağılık duygusuna kapılırdım.Onlardan uzak olmak istiyordum.Gidecek yerim yoktu ama.Beş yıl uyumak istiyordum izin vermezlerdi.