Soulfly
@Browniem
zaqa.net/Soulftly
Müsaitlik durumu negatif.
Yaşamın kaynağı sevgidir,kin değil !
Sustum. Suskunluğum, susturana armağan olsun.
Proleter
Yetkin olma yolunda..
Kitapların içinde
Kütüphane, 26 Haziran 1950
1305 okur puanı
Mart 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Okur Takip Önerileri
Sana ihanet ettim
Biliyorum suçluyum
Gözlerine hayrandım
Bakışlarını alabilsem
Kimsenin serveti yetmez
Sana ihanet ettim
Biliyorum suçluyum
Ben bir çöpçü kızı
Sen pırlantanın teki
Seni çamurumla kirlettim
Sana ihanet ettim
Biliyorum suçluyum
Senin tenini kokunu
Başka tenlerde aramadım
Sana verdiğim sözü tutamadım
Biliyorum suçluyum ama
Affet diyecek gücüm de yüzüm de
Kalmadı ...
Biliyorum sen de beni seviyorsun
Ben de seni
...
Nbe
Soulfly
Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum
Yıkadılar aldılar götürdüler
Babamdan ummazdım bunu kör oldum
Siz hiç hamama gittiniz mi?
Ben gittim lambanın biri söndü
Gözümün biri söndü kör oldum
Tepede bir gökyüzü vardı yuvarlak
Söylelemesine maviydi kör oldum
Taşlara gelince hamam taşlarına
Taşlar pırıl pırıldı ayna gibiydi
Taşlarda yüzümün yarısını gördüm
Bir şey gibiydi bir şey gibi kötü
Yüzümden ummazdım bunu kör oldum
Siz hiç sabunluyken ağladınız mı?
Cemal Süreya
Hangi ressam çizer
Bir annenin yorgun bedenini
Hangi şair hangi yazar yazabilir
Bir annenin dertlerini
Kimse görmese de nasır tutmuş ellerini
Kimse bilmese de gözyaşını sildiğini
Ben bilirim annecim
Senden bir o kadar uzak
Ama nefesim kadar yakınım
Belki ilk belki de son arkadaşınım
Ödenmeyecek kadar çok hakkın
Ellerin dert görmesin
Anneler günün kutlu olsun
Mekanın cennet olsun
Soulfly
Aysel git başımdan
Ben sana göre değilim
Ölümüm birden olacak seziyorum
Hem kötüyüm karanlığım, biraz çirkinim
Aysel git başımdan
Seni seviyorum
Kürk Mantolu Madonna romanında, tabloda gördüğü kadına aşık olduktan bir gün sonra aynı kadınla bankta otururken karşılaşan Raif Efendi'nin şansından lazım bana..
Lan nerelere düştük?
Kimlerin içinde yaşıyoruz?
Nerden tanıdık bu insanları?
A...a koyucam ya."
İnsan hiç mezarlıkta yaşar mı?
Düşünüyorum günden güne bu zindanı, zihnim vicdanım tamamen aynı güne hapsolmuş.. 10 kardeşimi annemi ve babamı kaybettiğim o şehirde ne kadar kalabileceğimi bilemiyordum. Taşındım daha büyük bir şehre, depremden etkilenmeyen ama etkilenmesi muhtemel o koca metropole.. Ve taşınırken tek bir soruya cevap arayarak taşındım: İnsan hiç mezarlıkta yaşar mı?
Asıl mezarlık zihnimdeymiş, annemden çocuklardan, doğmamış yeğenimden, yengemden, abilerimden önemlisi de bir kızın hayallerindeki prensi; babamı anılarıyla zihnime diri diri gömerken hiç fark etmedim bile bedenlerini terk ederken..
Bir gün yeniden bir hayat kurmalıyım elbette lakin bir kere daha deneyebilecek gücüm kalmadı..
15 sene sonra bulduğum babamı, güzel anılar biriktirmeye fırsat bulamadan bu kalabalığa karışmak eli ayağımı boşaltıyor..
İnsanlar arasından görülmez gibi geçip duyulmayan çığlıklar ata ata geçiyor olmanın acısını atamıyorum.
İntiharı cok denedim, bedenimi öldürmek için türlü çabalara girdim. Lakin küçümsenemez bu sefer intiharların en büyüğünü yapıyorum. Unutuyorum ihanet edercesine zihnimi düşünmeye kapatıyorum. Doktorların ne zihniyetle olursa olsun akıl hastanesine kapatacağını bile bile kendimi doğrusu zihnimi kapatıyorum düşünmeye..
Ve sonuncusu meme kanseri eğer psikolojimi düzeltemezsem babamdan eser bulduğum sevdiğime doyamadan anılar biriktiremeden öleceğimi bilmek yoruldum lakin bu mezarlıkta yaşamaya alışmak zorundayım..
İnsan hiç mezarlık yaşar mı?