Düşünüyorum günden güne bu zindanı, zihnim vicdanım tamamen aynı güne hapsolmuş.. 10 kardeşimi annemi ve babamı kaybettiğim o şehirde ne kadar kalabileceğimi bilemiyordum. Taşındım daha büyük bir şehre, depremden etkilenmeyen ama etkilenmesi muhtemel o koca metropole.. Ve taşınırken tek bir soruya cevap arayarak taşındım: İnsan hiç mezarlıkta yaşar mı?
Asıl mezarlık zihnimdeymiş, annemden çocuklardan, doğmamış yeğenimden, yengemden, abilerimden önemlisi de bir kızın hayallerindeki prensi; babamı anılarıyla zihnime diri diri gömerken hiç fark etmedim bile bedenlerini terk ederken..
Bir gün yeniden bir hayat kurmalıyım elbette lakin bir kere daha deneyebilecek gücüm kalmadı..
15 sene sonra bulduğum babamı, güzel anılar biriktirmeye fırsat bulamadan bu kalabalığa karışmak eli ayağımı boşaltıyor..
İnsanlar arasından görülmez gibi geçip duyulmayan çığlıklar ata ata geçiyor olmanın acısını atamıyorum.
İntiharı cok denedim, bedenimi öldürmek için türlü çabalara girdim. Lakin küçümsenemez bu sefer intiharların en büyüğünü yapıyorum. Unutuyorum ihanet edercesine zihnimi düşünmeye kapatıyorum. Doktorların ne zihniyetle olursa olsun akıl hastanesine kapatacağını bile bile kendimi doğrusu zihnimi kapatıyorum düşünmeye..
Ve sonuncusu meme kanseri eğer psikolojimi düzeltemezsem babamdan eser bulduğum sevdiğime doyamadan anılar biriktiremeden öleceğimi bilmek yoruldum lakin bu mezarlıkta yaşamaya alışmak zorundayım..
İnsan hiç mezarlık yaşar mı?