"Romalılar Diyarbakır'ı kuşattılar.Kuşatma 3 sene sürdû.Halk o kadar perişan ve aç kaldı ki birbirini yemeye başladılar.Surun içindeki iranlı kumandan bunu duyunca,bir kadını pişirip yiyenleri idam etti.Fakat sonradan halkın haklılığını anlayıca sağların değil de ölenlerin yenmesini serbest bıraktı"Îşte bu tarihteki bir olayın yazılışıdır.Tarih kralı,sarayı,askeri,savaşın kazananı-kaybedeni yazar.
Lise sıralarındayken,"sadece bitirmek için"okuduğum bu muhteşem eseri,şimdi ise bir gûnde bitirip,ûzerine gûnlerce dûşûnecegim iki karakter ile tanıştım.Ne maria'ya nede Naif efendiye acıyor yada ûzûlûyorum,çûnkû maria kendisine acınmasını istemiyordu.Ya birbirlerini hiç bulmamış olsaydılar,
Ya o 4-5 aylık zamanı birlikte geçirmeseydi.
Bir insana gerçekten değer verildiğinde,hayatın anlam kazandığını gõrebiliyoruz.sevgisiz bir yaşam õnce kurmakta olabilecegimiz hayalleri daha sonrada bizleri õldürûr.
Kitabı bitirince George gibi bir dostu hayal ettim,öyle bir dostumun olması,herşeyimi bilmesi.Kendime söylemeye bile korktugum çirkinliklerimi,iyiliklerimi herşeyi bilmesini...Kitap her şeyden bahsetmiş,sömûrûye,ırkçılığa,yalnızlığa daha birçok kavramı yazar bu kitapta eyleme dökmüş...Ancak benim yıllar boyunca aklımda tutacağım George ile Lennie 'nin dostluğu olacak.