Hayat değil, hayatım olarak nitelendirdiklerimiz yoruyor, yıpratıyor bizi.. Hayatımızın bir bölümünde öyle bir umut kaplıyor ki kalbimizi, her şey anlam kazanıyor düşüncelerimizde. Ya sonrasında? Sonrası nedense bu anlamların bütününü yel misali alıp götürüyor. Geriye bunalımlarımız, sıkıntılarımız kalıyor. Ne yapmalı bu hayatta batmamak için diye soruyoruz kendi kendimize, dönüt alıp hayal kırıklıklarını oluşuna bırakabilenlere ne mutlu...
@Zulal07
Tutunamadığımız her bir zerre bizi daha da sıkı tutunmaya hazırlıyor. Yavaş yavaş çürüsek de içimizden yeni filizler çıkıyor.
Nedenler sorgulanır belki ama beklentiye girmek adeta ölümden ibarettir...