♡YUVA♡
Çardak kuşu, yuvasını yaptıktan sonra, doğada keşfe çıkar. Renkli taşlar, kelebek kanatları, kuş tüyleri toplar ve yuvasını süsler. Bitki özlerini çiğneyip, elde ettiği boyalarla sıva yapar. Yuvasını sık sık kontrol edip bozulan yerlerini yeniden yapar, düzenler. Ev mi yuva mı? Herkes evin peşinde koşuyor. Daha iyisi, daha güzeli, daha büyüğü, daha manzaralı, daha gösterişli olanı bizim olsun! Sahip olduğunda, onu yuvaya dönüştürebilirsen mutlu oluyorsun, yoksa mekândan öteye gidemiyor. Ev, ona dokunduğunda, içinde yaşayanlara hak ettiği değeri verdiğinde, üzerine titrediğinde yuvaya dönüşür ve o zaman senin olur. Yoksa yeni bir ev alabilirsin, hatta bir tane daha ve bir tane daha... Ama yuvan hep bir tane olur, bir tane kalır...
Lotus çiçeği çamurlu ortamlarda yetişir ama dünyanın en temiz çiçeğidir. Herhangi bir yerine toz konduğunda kendini sallayarak bu tozdan kurtulur, kendini temiz tutar. Dünya kötü diyoruz, hayat berbat, sıkıntılar, dertler, kederler, adaletsizlikler... Bu dünyada yaşanmaz diyoruz. Gittikçe yapışıyor üzerimize dünyanın pisliği, gittikçe daha çok batağa çekiyor bizi. Oysa silkelensek, toz kondurmasak insanlığımıza, temiz tutmaya çalışsak kendimizi, çözeceğiz
hayatla olan meselemizi. Bataklıkta çiçek olmak... İnsanın kaderi.
Mesele şu ki, insanlar telefonlarına ne kadar çok bakarlarsa bu şirketler de
o kadar çok para kazanıyorlar. Nokta. Neticede Silikon Vadisi'nde çalışanlar insanların dikkat aralığını mahveden cihazlar ve internet siteleri tasarlamak istiyor değiller. Joker değil bunlar, kaos yaratıp bizi aptallaştırmaya çalışıyor değiller. Kendi zamanlarının çoğunu
meditasyon ve yoga yaparak geçiriyorlar. Tasarladıkları siteleri ve cihazları çoğu zaman kendi çocuklarına yasaklayıp onları teknolojiden muaf Montessori okullarına gönderiyorlar. Ama iş modellerinin başarılı olması için toplumun dikkat aralığına hakim olacak
adımlar atmaları gerekiyor.
Okur Takip Önerileri
Gerçekliği doğru dürüst anlamanın tek yolu Twitter'ın verdiği mesajların tam aksini benimsemekten geçiyor. Dünya karmaşık bir yer ve anlaşılması için odaklanma gerekiyor: yavaş yavaş
düşünülmesi ve kavranması gerekiyor, en önemlisi de, doğrular ilk ifade edildiklerinde rağbet görmezler. Kendi hayatımda Twitter'da takipçi sayısı ve retweeı'ler bakımından en başarılı olduğum zamanların insan olarak en işe yaramaz olduğum zamanlara karşılık
geldiğini fark ettim: Dikkat eksikliği çektiğim, basite kaçtığım, iğneleyici
olduğum zamanlardı bunlar. Sitede ufak tefek içgörülere rastladığınız da oluyor elbette ama enformasyon edinmenin hakim biçimi bu olduğunda, düşünmenizin niteliğinin hızla düştüğüne inanıyorum.
Akışın amacı akışı devam ettirmek;
bir doruk veya ütopya aramak değil akışın içinde kalmak. Yukarı çıkmak değil devamlı akış halinde olmak; akışa devam etmek için yukarı çıkıyorsunuz.
Onca zamandır Twitter'ın zaman akışı gibi çok hızlı ve çok geçici şeylere bakıp duruyordum. Bakışınız hızla akan şeylere takılıp kaldığında kendinizi endişeli, telaşlı hissediyorsunuz; hareket etmezseniz, ellerinizi sallamazsanız,
bağımazsanız sürüklenip gidecekmiş gibi. Şimdiyse çok eski ve çok kalıcı bir şeye bakar haldeydim. Bu okyanus benden çok önceleri buradaydı, diye düşündüm, benim ufak tefek kaygılarım unutulup gittikten çok sonra da burada olacak. Twitter size, tüm dünya kafayı sizinle ve küçük egonuzla bozmuş, sizi seviyor, sizden nefret ediyor, şu an sizden bahsediyor gibi hissettiriyor. Okyanus ise dünya sizi yumuşak, islak ve sicak bir kayıtsızlıkla selamlıyormuş gibi hissettiriyor. Avazınız çıktığı kadar bağırsanız da karşılık vereceği yok.
"Böyle yaşanmaz!" dedim. “Ânı yaşamayı bilmiyorsun! Hayatını kaçırıyorsun! Bir şeyler kaçırmaktan korktuğun için o ekrana bakıp duruyorsun! Asıl böyle yaparak kaçınıyorsun! Bir tanecik hayatını kaçırıyorsun! Gözünün önünde duran şeyleri, çocukluğundan beri görmek istediğin şeyleri göremiyorsun! Bu insanların hiçbiri göremiyor! Hallerine baksana!"
Nasıl yani? Saçma sapan ön yargılara sahip olduklarının farkında olan ben, buna rağmen her şeye onların açılarından
mı bakacağım? İğneleyici laflarından kaçınmak, hoşgörülerini ve hatta beğenilerini kazanmak için özgürlüğümü, sağlığımı, çalışmanın verimli zevklerini mi feda edeceğim? Eğlence dedikleri şeyin yorgunluk ve baş dönmesinden ibaret olduğunu bilen ben, gidip şamatalarına mı katılayım? Popüler dilin, sadece kalabalıkların vasat ve kaba saba fikirlerini yansıttığını bildiğim hâlde, insanın içindeki hayvani tarafın, mantıklı
idareye karşı zaferini resmîleştirmeye yarayan sıfatların, çağrışım yapan kelimelerin, formüllerin, sözde belitlerin otoritesine boyun mu eğeceğim? Asla bu denli alçalmam, yalnızlık bin kat daha iyidir.
Bu fiziksel nedenlere çevrenin eğitimi de eklenir. Vasat, karaktersiz, enerjisiz, ahlaksız arkadaşların, sadece zarar vereceği aşikârdır ve ne yazık ki tüm ülkelerdeki öğrencilerin arasında hatırı sayılır miktarda haylazın olduğunu itiraf etmek gerekir. Gruplarda saçma bir rekabet vardır, en aptalları diğerlerinin tarzını belirler. Restoranda, özellikle de küçük fakültelerin sayısız masalarında yemekler gürültülüdür. Kimi anlamsız ve gülünç tartışmalara girer, kimi oradan heyecanla çıkar, hepsi de kaba, cesur arkadaşlarının önerilerini kabul
etmeye hazırdır. Birahaneler dolaşılır ve cümbüş başlar. Şiddetli sarsıntılardan sonra sakin, düşünceli ve keyifli çalışma
ortamına geri dönülemez. Bu sefahat, dengesiz ve yüksek duyguları düzensizleştiren kötü bir maya gibi genç insanda birikir.