Fatma Dilek Türkeri
@F_Dilek
Hemşire
16 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Âşık...
Hassas insanlardık…
Sessiz siluetler şeklinde parça parça gelen küçük hatıralar hafif bir tebessüm getirdi. Küsmeyi becerebilen bir insan olmadım hiçbir zaman, nedenini şimdi anlıyorum.
Anılar ışıldıyor kimi zaman gözlerimin önünde beyaz bir perdeye yansıtılmış eski dönem filmleri gibi adeta. Meydan mahallesinde önceleri sadece tanıdık yüzlerin
Okur Takip Önerileri
"VAR" ım
Kaçtığın gerçekler zihninde kölesi olduğumuz düşünceler…
Aylardır uyanıyordun, yemeğini yiyip, işine gidiyordun. Uyanıyordun, heybendeki siluetlerle hesaplaşıp, günlük hayat içerisine karışıyordun, karmaşıklaşıyordun. Uyanıyordun, yola çıkıyordun, dalgındın, takıldın, asfalta kapak oldun, asfalta karışıp yolda kayboldun. Yine uyandın, kalktın perdeleri astın, güneşi ve gözlerini kapattın, baktın evde ses yok, anladın, yalnızdın…
Yine yeniden uyandın, hep uyanıyorsun zaten. Evden çıkıyorsun sonra uyumaya devam ediyorsun. Gerçekleri harf harf döküyorsun zihninden, senden giden her harfle silikleşiyorsun sokak lambaları altında. Varlığını inkar eden toplu bir intihara doğru, artı değer üretmeye gidiyorsun. Uyandığında biliyordun fakat uyumaya devam ediyorsun…
Bir gün uyandın perdeyi açtın, güneş gözlerini kör edecekti. Bir ses duydun. Yalnız değildin, anladın. Açtın gözlerini, miden bulanıyordu. Yine de çıktın dışarı. Önce asfalta kustun, sonra heybendeki siluetleri kustun. Rahatladım sandın. Yürüdün, yüzleri belirginleşen varlıklar gördün, var olduğuna inanan, “ses” leri olan insanlar… Sonra içindeki nefreti kustun sözcüklerle, varlığını kanıtladın. Sen artık uyandın!.
D.T
zezes1f1rb1r.wordpress.com/2021/12/27/varim
