Doğumla beraber kazandığımız diğer kardeşi ölüm. Her ne kadar da az zikretsek de yanı başımızda bizimle ,kimi zaman sevdiklerimizi almaya başlayarak , bir zaman da gelecek bizi bularak yeniden tadacagimiz acimsi,dimaglari catirdatan, yürekte koca boşluklar yaratan ve asla yerine telafisini koyamadigimiz hayatımızın bir parçası olan , ölüm... Ve sevgili ölüm. Hikaye belki bunu vermiyor ama benim hislerim bugün pek iyi değil , kitap bende çocukluk travmami nuksetti. Aynı yaşlarda, yakın zaman araliklariyla hidrosefali geçirmiş ve hayatının baharında bozkır toprağına başını koyduğumuz ablamı ve sürecini yeniden yaşattı. Benim güzel kızım ,kardeşim ablam Burçak ,Özlem ve Neslicanım... Bilirim kifayetsizdir sözler. Ölüm girdiği evde sadece hastayı değil geri kalanını da biraz öldürerek toprağa alır bilirim. Ahh Burçağım senin için hayallerimi seveceğim, Güzel Özlemim,senin için hala saksilarda buyutemedigin kaktusleri büyüterek onlara senden kalan yaşamı ekmeye devam edeceğim, Benim güzel Neslicanim senin için de sol bacağımı hep seveceğim. Yaşarken çok guzeldiniz, hala oylesiniz, toprak sizi incitmesin, hep aklımda ve kalbimdesiniz. Başka bir yaşamda yeniden sizinle olmak ümidiyle.
