Azad Altuğ
@Gewer
En iyisi size bir sır vereyim,
Önce kendi aynanıza bakın.
Goethe
Atanamayan
Üniveriste
Gaziantep
Hakkâri yüksekova
192 okur puanı
Haziran 2015 tarihinde katıldı
Drogo, insanların her zaman birbirlerinden uzakta olduklarını fark etti, birisi acı çektiğinde, acısı sadece kendisine ait oluyor, hiç kimse o acıyı birazcık olsun dindiremiyordu; bir insan acı çektiğinde diğerlerinin, duydukları sevgi ne denli büyük olursa olsun, bu yüzden acı çekmediklerini ve yaşamdaki yalnızlığı işte bu durumun oluşturduğunu fark etti.
Okur Takip Önerileri
Yavaş yavaş güveni azalıyordu. İnsanın, tek başına olduğu ve hiç kimseyle konuşamadığı zaman bir şeye inanması çok zordur.
(ama Yüzbaşı Ortiz demişti ki: “Başlangıçta hep böyledir. Yeni gelenler kazanır. Herkes için durum aynıdır, insan gerçekten güçlü olduğunu zanneder ama bu yalnızca yeni gelmiş olmanın yarattığı bir durumdur, sonunda diğerleri de sisteminizi öğrenir ve günün birinde bakarsınız hiçbir şey yapamıyorsunuz.”).
Belirli bir zamanda, arkamızda bir kapı kapanır, kapanır ve bir şimşek hızıyla kilitlenir; geri dönecek zaman kalmamıştır.
Bütün insanlar ölümlüdür: Ama her insan için, ölümü, bir çaparızdır; ölümünün geleceğini bilse bile, ona boyun eğse bile, insan için, bu ölüm, olağana aykırı bir yamanlık taşır.
Hepimiz ölümlüyüz çünkü; insan seksen yaşına gelmişse, ölecek yaşa artık gelmiş demektir, diyordum.
Öyle değilmiş. İnsan doğduğu için, yaşamış olduğu için, yaşlandığı, kocadığı için ölmüyor. Bir şeylerden ölüyor.
Aldanıyorsunuz. Din, anneme ne verebilirdi ki? Ölümümden sonra başarı kazanmak umudu bana ne verebilirdi ki? Yaşamaya sıkı sıkı sarılmışsanız, sizce ister gökyüzünde, ister yeryüzünde olsun, ölümsüzlük ölümün acısını size unutturamaz, sizi avutamaz.
“Yok olmak önemli değil. Ardınızda yapıtınız kalacaktır,”
kulaklarında yalanlarımızın uğultusu, bütün varlığıyla, tutkulu bir umuda, onmak umuduna sığınmış, düşlere dalıyordu.
"Şimdiden mutludur" diyordu kutsal sözlerin, "Tanrı ile ölenler şimdiden mutludur". Ölüme kadar beklemek zorunda mıyım? İşte burada sarsılıyor inancım. Tanrım! Bütün gücümle haykırıyorum sana. Gecenin içindeyim, şafağı bekliyorum. Ölümüne haykırıyorum sana. Ne olur kalbimin susuzluğunu gider. Öyle susadım ki bu mutluluğa...Ya da ona sahip olacağıma inanmalı mıyım? Ve seherden önce haykıran, günün gelişini haber vermekten çok onu çağıran sabırsız kuş gibi, şarkı söylemek için gecenin solmasını beklememem mi gerekiyor?
Tanrım çok iyi biliyorsun ki seni sevmek için ona ihtiyacım var.