Yakup Özel
@Gidemedimki
Canız ten-i dildadeye cananız hem
Hem bir kara küfr içre pür imanız hem!
Hem hançeriz elhak akan kanız hem
Hem neş’e perest bülbülü nalânız hem
genel cerrahi uzman doktor
Yüksek lisans
Ankara
Ankara, 8 Şubat 1958
700 okur puanı
Nisan 2023 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Aşkı hiç bir zaman bir insanın başka bir insana olan duygusu olarak yorumlamamış, düşünmemiştim. Bir durum olarak anlamıştım aşkı ben her zaman, iki insanın dışında bir durum.
İKİSİNİN PAYLAŞTIĞI BİR SIĞINAK…
Sonra ah, oturup hüngür hüngür ağlasam…
Boş geçirdiğim, bağırmadığım günlere!
395.jpg){kind=small}
Suyun nasıl aktığından ziyade kimleri boğduğunu umursuyorum.
Okur Takip Önerileri
Rüyadaymış gibi yaşıyoruz; tek başına…
Herkes kendi gürültüsünü de götürür peşinden.
Peşimizden gürültülerimizi de götürünce geriye ne kalacak?
Dünya kullar için bir esaret.
Dünya, büyük kafes !
Kafes büyüdükçe esarette büyür. Esaretimiz büyüdükçe koşmalarımız da artıyor, varacağı bir kucak olmadan.
Yaşam insana ağır da kuşlara değil mi?
Teslimiyet gereklidir.
Ölüysen toprağa, diriysen yaşamaya.
Güneş hep aynı doğar aynı batar.Sana da, bana da, başkasına da hatta kainata da.. Güneş hep aynıdır,lakin biz degişiriz. Sen büyür erkek olursun, bense yaşlanıp ölürüm. Güneş bunu umursar mı?
Gene doğar gene batar. Ama sen sanmayasın ki, bizler Allah'ın unuttuğu bir yerdeyizdir. O hepimizi ayrı ayrı sınar. Yükünü almış, yoluna koyulmuş bir deve gibi bizi de kendi çölümüze salar. En zor şeyleri de taşıyabilene yükler. Herkesin karanlığı da ayrıdır, aydınlığı da. Ayrıca unutmayasın ki, mükafat da ayrıdır.
Kendini,eksikliklerini, unuttuklarını ve yorgunluklarını görmeyen insan koşuyor, koşuyor, koşuyor.
Yavaşlarsa kendine çarpacak çünki.
Yavaşlarsa kendini görecek!
İnsanın en büyük korkusu kendisiyle yüzleşmek kanısındayım son zamanlarda.
Aklını kaybetmemek, acziyetini görmemek ve kendine bilenmemek için koşuyor insan…
En sonunda yatağına yorgun giren de o.
Bir yere koyalım insanı, kendini görebilsin.
Yetişmeye çalıştığımız onca şeyin altında ruhumuz inim inim inlerken ve hayatı dahi bir yerlere yetişmek ekseninde yaşarken bir çoğumuz; yavaşlamak sanat değil midir?
İnsan neyin haberini aldı da koşuyor?
Yaşam, acemilerine hayatı buğulu bir camın ardından izlettiriyor!
Kaplumbağaların ağır temposu, ölümün belirsizliginden olsa gerek.
İnsan neyin haberini aldı da koşuyor?
