Gökberk Ergenekon IŞIK
@Gokbrk
İZMİR/DİKİLİ
131 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
"...geçmişte henüz ellerinde bir şeyler varken bize yaptıkları yardımın, gösterdikleri şefkatin bir benzerini, şimdi kendimiz de güçsüz olduğumuz için, onlara gösteremeyeceğimizden duyduğumuz korkudur. Onlara uygulanan şiddet, onların uyguladığı şiddeti unutmamıza yol açar."
Okur Takip Önerileri
"Ben hep doğruyu söylüyorum: hepsini değil, çünkü hepsini söylemeye erişilemez. Hepsini söylemek olanaksızdır, maddî olarak: bunun için sözcükler eksiktir. Tam bu olanaksız aracılığıyla doğru gerçeğe bağlıdır."
"Fark edilmeyen bir şeye <her yer> adı, <hiçbir yer> adı kadar uygun düşüyor."
Fakat melankoli yalnızca sonsuz yoğunluktaki düşlerin yerine gelmesinin imkânsızlığından ötürü kapıldığı mutsuzluk değildir insanın, aynı zamanda düşlerin bu dünyada yerine geleceği umudundan azat olmaktır. Bu ifanın mümkün olmadığını bilmek, her şeyi şu gûya biricik hayatta “yakalamaya” dönük çileli gayretten kurtulmayı sağlar. Melankolinin zamanı, yeni bir özgürlüğün zamanı da olabilir o vakit.
"Birçokları için ancak bir kavramın olduğu yerde bir gerçeklik vardır; bir kavram ortaya çıktığı anda da herkes gerçekliğine bir sığınak bulmak için ona hücum eder."
"İnsanların hayatlarına dair huzursuzluk duymaları için bir şeyin onları acıtması gerekir: işte bunu mutsuzluğa borçluyuzdur."
Onun “dokunuşunu” hissetmek üzere her "Yeni Kişi" nin peşinden koşan, kendisinin geride kaldığını fark etmekte geç kalır; bin bir zahmetle kendini yeni baştan bulmaya girişmesi gerekir.
"Mutluluk önemlidir ama anlam daha önemlidir. Hayatta tek meselenin mutluluk olduğu, modern hayattaki anlam kaybını mutlulukla ikame etmek isteyenlerin bir masalıdır; ama mutluluğun sırtına kesinlikle taşıyamayacağı bir yük yüklemiş olurlar böylece. Mutluluk hayatın güzel bir ilavesidir, mutluluktan nasibine bir şeyler düşen herkes buna minnettar olabilir ama insanlar ancak kısmen pay alabilirler ondan. Mutluluğun sınırları vardır ve hayattan haddinden fazlasını istemek anlamsızdır."
"Peki ama ya mutluluğun kendisi ödev haline geldiyse? Mutluluk normatif bir anlam kazanmış bulunuyor, yeni bir norm nakşediyor insanın alnına: Mutlu olmak zorundasın, yoksa hayatın yaşamaya değmez. Mutsuz insan, kendini suçlamaya başlıyor, mutlu hayatın icaplarıyla başa çıkamadığına göre kendinde bir eksik buluyor. Belli ki başarısız olmuş. Başka herkes başarmış görünüyor, en azından bu izlenimi uyandırmak için sıkı çaba sarf ediyor. Kıskançlık mutsuzun ruhunu kemiriyor: Dünya çapında yapılan mutluluk araştırmalarına bakılırsa, bu gezegeni dolduran bütün o mutlu insanlarla bir irtibat kurabilmek mümkün olmayacak asla."