Bazı kitaplara karşı önyargımız olur ya veya nasıl olacağına dair bir his. Nedense bu kitabı okurken epey kasvetli hissettim.
Kitap okurken bazı şeyleri aklımda canlandırmayı pek beceremem. Belki yeni bir evren yeni yaratıklar yaratmamış yazar. Biz, ve dünyamız var ama tasviri farklı. Güzelliği orada.
Belki de bu anlatımdandır, zorlandım açıkçası okurken. Fakat her birinin zamanından okumak farklı bir deneyimdi. Kitabın asla basit bir anlatımı yok. Yoğun ve düşünmeye itecek, sizi iğneleyecek cümleler bulunuyor.
Kitaptaki karakterlerin gelişimini de yakalamak zordu. Birkaç bölüm önce okuduğum Ruta'ya aşık Çocuk Izyador, şimdi mektup yazarak dörtlüklerini bulmaya çalışan bir yetişkin.
Zaman oldukça hızlı bu kitapta, dur durak bilmez ilerliyor. Bir bakıyorum, Misia büyümüş; evlenmiş, çocukları olmuş, torunları olmuş, anneyi gömmüş, kendisi teslim olmuş toprağa.
En sevdiğim Genowefa ile Eli oldu sanırım, biricik Eli. Oyun'un zamanını sevdim birde en çok. Sekiz Dünya'yı ve Tanrı'yı.
Bilmem, her açıdan farklı ve önceki okuduklarımdan başka hissettirdi bu kitap beni. Belki sadece bu yüzden bile sevmeli. 19. Yüzyıl Polonya'sına misafir olabildiğimiz bu güzel kitabı beğendim.
İyi okumalar dilerim. Sağlıcakla kalın.
