Ah, çok kötü bir şey bu , bu soğuma, bu yabancılaşma, insan kendini itilmiş, dışlanmış hissediyor; dünyada bundan daha kötü bir şey olamaz buna katlanamiyorum, insan mahvoluyor.
Tanrım, sana ben anlatayım, dinle ;
Esrarına dair iki üç kelime ;
Sevgiyle yarattın kara topraktan ;
Girdik sevginle yine yerin dibine.
Kimse bilmez, ecelin nerde ucu?
Bir adımcık aşamazsın yokuşu
Ulaş üstatlığın en yükseğine ;
Anadan doğma acizdir sonucu.
Okur Takip Önerileri
Kurnazlıkların para etmediğini gördüm de güldüm
Peki nedir güzellik? En yüce, en yetkin olan Tanrı'nın kendisi değil mi?
Sayfa 81Kitabı okudu
Bir insan düşünmeyi öğrenmişse, ne konuda düşünürse düşünsün, hep kendi ölümüdür düşündüğü. Ölüm olduktan sonra hangi gerçekten söz edilebilir ki?
Sayfa 48Kitabı okudu
Bir erkeğin bir kadına, o kadının, kendisiyle ilgili olarak bilmesi gereken şeylerden daha fazlasını söylediği anlar vardır. Erkek söyler, sonra da unutur ama kadın unutmaz. Kıskançlık, insanın ruhunu küçük düşürme korkusundan, hor görülme, gülünç olma korkusundan doğar belki de.
Sayfa 22Kitabı okudu
Herkes kendini kendince kurtarmalıdır.
Sayfa 14Kitabı okudu
Çok yorgunum, beni bekleme kaptan seyir defterini başkası yazsın. Kubbeli, çınarlı mavi bir liman. Beni o limana çıkaramazsın.
Sayfa 86Kitabı okudu
Bir de ağız dolusu gülmeyi unutma hiçbir zaman
Sayfa 68Kitabı okudu
Hapiste Yatacak Olana Bazı Öğütler
Yani içerde on yıl on beş yıl daha da fazlası hattâ, geçirilmez değil geçirilir. Kararmasın yeter ki sol memenin altındaki cevahir..
Sayfa 68Kitabı okudu
En güzel deniz: Henüz gidilmemiş olanıdır. En güzel çocuk: henüz büyümedi. En güzel günlerimiz: henüz yaşamadıklarımız. Ve sana söylemek istediğim en güzel söz: henüz söylememiş olduğum sözdür.
Sayfa 49Kitabı okudu
Ben yanmasam sen yanmasan biz yanmasak, nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa?
Sayfa 23Kitabı okudu
İş eşitlik ve adalet istemeye geldiğinde başkalarından aşağı kalacağımı sanmam. Yalnız çok daha fazla canımı sıkan şey hayal gücünden yoksun insanlar. T. S Eliot' un ifadesiyle 'içi boş insanlar'.
Suskunluğun siyah okyanusundaki cam fanuslu bir dalgıç gibi yaşıyordu insan, kendisini dış dünyaya bağlayan halatın kopmuş olduğunu ve o sessiz derinlikten hiçbir zaman yukarı çekilmeyeceğini ayrimsayan bir dalgıç gibi hatta. Yapacak, duyacak, görecek hiçbir şey yoktu, her yerde ve sürekli hiçlikle çevriliydi insan...
Sayfa 41Kitabı okudu
