Mel
@Mel5
122 okur puanı
Şubat 2021 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Yaşamsal olgular bütünlüğü içinde biz tek şeysek, zihinde; orada aynı anda her şeyiz. Bu diyalektiğin bizde yarattığı acıdır gerçeklik. Mesele; bu gerçeklikle nasıl başa çıkacağamızda. Daha holistik yaklaşacak olursak, içinde olduğumuz bu şeyi nasıl estetize edebiliriz?
Bir de anlam yaratıcılarının yarattıkları anlamlar içinde anlamsızlaşması var. Pek tabii kaçamadığımız bu anlamsızlığın içinde biz de sürükleniyoruz. Anlam; üzerine düşününce anlamsızlaşan, düşünmeyince de yok olan bir şey. Sanırım en mantıklı yol; içine düştüğümüz anlamı ifrat ve tefritten korumak. Peki, mutedil olana nasıl karar kılacağız?
Okur Takip Önerileri
Yeryüzü, mühendislerin kesin delillerle ispatladığı gibi felekler âlemi karşısında o kadar küçüktür ki, sanki daire içinde bir nokta olup onun büyük bölümünü ya su kapladığından ya da aşırı sıcak veya soğuk sebebiyle yerleşilemez durumdadır. Kara parçalarının tümü ise yer kürenin oldukça küçük bir bölümünü oluşturmaktadır. Bununla birlikte,
Dimaşk'ta Arapların (müslümanlar) Dimaşk Camii (Şam Ümeyye Camii) dedikleri bir mescitleri vardır. Dünyada bucaminin bir benzerinin daha olduğunu zannetmiyorum. Halk bu caminin Ben-hadad sarayı olduğu söyler. Burada (cami)sihirli bir işçilikten çıkmış, senenin günlerine göre açılan delikleri olan kristal camdan mamul bir duvar bulunmaktadır.
Mihnet ve zahmet insanlara mahsustur.
Ben suret âleminin her tarafını dolaştım.
İnsan her yerde gamlı ve biçaredir.
Herkes kendine göre bir mihnete yakalanmıştır.
Hiç kimseye muafiyet beratı verilmemiştir
-Gece ile Gündüzün Münazarası-
Gece ve gündüzün birbirlerine üstün gelmek için
Münazara sırasında gösterdikleri delilleri dinle.
Bu, gönülden gam ve kederin şiddetini uzaklaştıran bir
sergüzeşttir.
Onlar üstünlüklerini ispatlamak için mücadeleye giriştiler.
Bu övme ve kınama konusunda şöyle sözler geçti:
Gece: Tanrı gündüzü geceden yarattığı
Ölmekten ve olmaktan hiçbir sohbette bahis açılmıyor artık.
Eskiler için hayat bir muamma idi ve onun içinde hayatın gayesini sezinceye kadar o muamma üzerine düşünmeyi bırakmıyorlardı. Ve onu bir kere sezince bütün hayatlarını o gayeyi tahakkuk ettirmelerini sağlayacak şekilde tanzim ediyorlardı.
Eskiler arkalarında bıraktıklarının üzerine bile isimlerini koymaya yanaşmazlardı, şimdikiler daha hayatlarında kendilerini aziz ilan ediyor, isimlerle unvanlarla insanları ihtirama davet ediyorlar. Oysa ihtiramın zoraki davet edilecek değil, kendi kendine uyanacak bir şey olduğunu en iyi bunların bilmesi gerekirdi. Güya dilleriyle kendilerini inkâr ediyorlar ama aynı anda bütün uzuvları ayağa kalkıp ispatı vücud ediyor. Eskileri ve onların hallerini yollarını anlamamız giderek zorlaşıyor. Dönüp arkamıza bakmadan burnumuzun dikine gitmenin faydası yok. Dün olduğu gibi artık herkesin fos çıktığını gördüğü sahte cennet vaatleriyle avunup oyalanamayız. Dün olduğu gibi "Durmak yok, dolu dizgin ileri!" diyemeyiz. İleride bir şey yok. İlerisi karanlık. İlerisi kargaşa. İlerisi cinnet.
Belki de bunun için en başta eylemenin dinlemeyle, dinlemenin düşünmeyle ve beklemeyle yakınlığını yeniden öğrenmeliyiz. Zira ne dinlemesini ne beklemesini bildiği için çoğu ölü doğmuş, geri kalanları da eylemenin en asgari şartlarını dahi yerine getirmediği için akim kalmış girişimlerin dünyayı ne hale getirdiği ortada.
