Görünür, həyat hər yerdə eyni cürmüş: parazitlərlə, rüsvayçı sirlərlə, üfunətli, qaranlıq künclərlə dolu, iyrənc, natəmiz bir şeymiş. Amma həyat həyatdır, gərək ondan imkan dairəsində ən yaxşı şeyləri alasan
Başımız əziyyət çəkərək daha çox pul qazanıb ətrafdakıların gözünə soxmağa, daha yaxşı geyim, daha müasir maşın, daha dəbdəbəli ev, daha mükəmməl smart cihazlar əldə eləməyə elə qarışıb ki, özümüzü tamamilə unutmuşuq.
Gözəl bir dünya yaratdı, amma bir şey nəzərindən qaçdı – yaratdığı məxluqlara özünüdərk bacarığını verməyi vacib bilmədi. Və bu nəzərdən qaçmış xırdalığa görə yaratdığı gözəl dünya heç bir əhəmiyyət daşımayan nəhəng topdan başqa bir şey ola bilmədi. Özlərinin ən ağıllı varlıq olduğunu iddia edən insanlar belə heç bir zaman həyatın nəbzini tuta bilmədilər.
İnsanlar ve aileleri diye düşündüm o an… Hepimizin ailesi kendi çıkmaz sokağımızdı ve kimimiz o duvarı kırıyorduk, kimimiz o duvarın üzerinden atlıyorduk, Ecem gibilerse bütün hayatını o duvarın önünde tek başına yaşıyordu.