Belki de birinin canını bile isteye yakmayı istediğime göre ben de iyi bir insan değildim,sadece henüz elime kötülük fırsatı geçmediği için iyi bir insan olmaya mecbur kalıyordum.
El ne der?" demezsek bazı şeylerin ne kadar kolay olacağını, bizi asıl korkutan şeylerin toplumla ilgili olduğunu, oysa bizi bizden başka düşünen olmadığını anlatıyorum uzun uzun.
Fakat o çocuk benim için her şey demekti, çünkü sendendi, ikinci bir Sen'di, ama aynı zamanda da artık Sen değildi, onun yerine -böyle düşünüyordum- her zaman için bana verilmiş olan Sen'di, bedenimin mahpusuydu, hayatıma sımsıkı bağlıydı. Şimdi artık sonunda seni yakalamıştım, seni, hayatının gittikçe serpilip geliştiğini damarlarımda hissedebiliyordum, seni besleyebiliyor, susuzluğunu giderebiliyordum, ruhumda yakıcı bir arzu uyandığında seni okşayabilir, öpebilirdim.