Anormal bir çocuğun pek de eğlenceli bir hayatı yoktur .Her şey en başından kötü başlar.
Gözlerini ilk açtığında, beşiğin üzerine eğilmiş, ona bakan iki mahvolmuş yüz görür. Baba ve anne. Şunu düşünmektedirler :Bunu biz mi yaptık?
Pek de gururlu değiller .
Herkes ne çok yalan söylüyordu. Sürekli yalan söylüyorlardı. Karilatina ,kocalarının, çocuklarına, akrabalarına, komşularına, patronlarına, çalışanlarına. Yakalandıkları zaman da utanmıyorlar inkar ediyorlar tada yeni bir yalan söylüyorlardı.