Myrice yorumladı.
Başkalarını, kendimi tanıdığım kadar tanımayı ne kadar isterdim
İnsan aslinda kendini ne kadar taniyor? Bence çok da iyi kendimizi bile tanimiyoruz :)
Haklısınız. Belki de kendimizi tanımaktan çekiniyor yada korkuyoruz :)
Myrice yorumladı.
Yıl, 1887... Gazetecinin biri, Victor Hugo’ya soruyor: “Eserleriniz ve siz bugüne kadar çok olumlu eleştiriler aldınız, çok övüldünüz. Bunlar arasında sizi en çok hangisi hoşnut etti?” Hugo anlatıyor:
“Karlı bir kış gecesiydi. Eş dostla yiyip içmiştik. Mesafe kısa diye, evime yaya olarak dönüyordum. Fena halde sıkışmıştım. Hızlı adımlarla, malikanemin bahçe kapısına vardım. Kapı kilitliydi. Var gücümle uşağıma seslendim: İgooooooor!..
Defalarca haykırmama karşın İgor’un beni duyduğu yoktu. İdrar torbam Atlas Okyanusu büyüklüğüne ulaşmıştı. Altıma kaçırmak üzereydim. Yaşlılık işte... Çaresiz, bahçe duvarına yanaştım, etrafa bakındım, görünürde kimse yoktu, fermuarımı indirdim ve su dökmeye başladım. Tam o sırada arkamda bir at arabası durdu. Hiç kıpırdamadan, sessizce işimi görüyordum. Arabacı nefret dolu bir sesle ‘Seni haddini bilmez, buruşuk o... çocuğu! O kirlettiğin, Sefiller’in yazarı Victor Hugo’nun duvarıdır!‘ dedi.
İşte, hayatımda duyduğum en iltifat dolu söz buydu.”
Muhteşem cok beğendim paylaşımınızı
Okur Takip Önerileri
Myrice yorumladı.
Herkes 1'den 154'e kadar bir sayı yazsın ona şu an okuduğum William Shakespeare'in Soneler kitabından (şiirin numarasına göre) en güzel dizeyi söyleyim.. :)
77 :)