Kocaman bir beklentiyiz Albayım.
Öyle büyümüş ki içimizdeki yalnızlık , sevilmeyi beklerken beklemeyi sevmişiz. Sahi beklediğimiz umut ettiğimiz şeyler bir gün gerçekleşecek mi ? Gerçekleşmeyecekse bile bu çektiğimiz sıkıntılar dertler boşuna mı albayım.. Ne olacak bu içimizdeki yarım kalmışlıklar ? Mutluluk bize uğramıyor albayım , mutsuzluğa
İnsanlar kendilerini daha iyi durumdakilerle karşılaştırarak sızlanıp şikayet edeceklerine, daha kötü durumda olanlara bakarak şükretselerdi hayatta pek az üzüntü kalırdı diye düşünmeye başladım.
İnsan hayatı kaderin ne garip bir cilvesidir! Şartlar değişince değişik duygular çıkıyor! Bugün sevdiğimizden ertesi gün nefret ediyor, bugün aradığımızdan ertesi gün kaçıyor, bugün arzuladığımızdan ertesi gün korkuyoruz...
En kötü durumlarda bile, insanın şükredecek şeyleri vardır ve bazen kurtuluş, umduğundan daha yakındır. Hatta ölüme gittiği sanılan yol, kurtuluşuna giden yolun ta kendisi bile olabilir.
Biz böyleyiz işte, tamamen farklı bir durumla karşılaşıncaya kadar içinde bulunduğumuz durumun gerçek değerinu asla göremez, elimizdekinin değerini ancak bunları yitirince anlarız.
- Neden hiç mutlu değilsin zeze?
+ Neden mutlu olmalıyım?
- Çünkü dünyaya bir kere geliyoruz.
+ İyiki bir defa geliyoruz portuga.
- Neden?
+ İkinci bir hayatı kaldıramazdım.