Öncelikle ataerkil bir toplumun erkek cinsinin kendi tekelinde gördüğü davranış, düşünce, yetenek ve özellikleri kutsayan ve bunları toplum yaşamının merkezinde konumlandıran ötekileştirici bir düşünüş ve yaşam biçimi olduğunu söyleyebilirim. Bu ötekileştirme ve beraberindeki değersizleştirmeye o toplumun bir yaşayanı olarak hem kadınlar hem de insan dışındaki hayvanlar maruz kalmaktadırlar. Kadınların ve hayvanların varlığı birer özne olmaktan nesne olmaya dönüştürülürken eril tahakkümün işleyişini sağlayan çarkların birer dişlisi haline getirilirler. Bu bağlamda böyle bir kültürde kadınlar ve hayvanlar ötekileştirilen ve nesneleştirilen ortak bir yaşamı paylaştıkları için birisi için verilen mücadele aynı zamanda diğeri içinde verilen bir mücadele anlamına gelmektedir. Önemli olansa kadınların ve hayvanların maruz bırakıldıkları şiddetin, tecavüzün, dışlanma ve değersizleştirmenin birbirinden farklı olmadığının bilincine varıp hem kadınların hem de hayvanların şiddetin kurumsallaştırıldığı bu yapılar karşısındaki hak mücadelesinde yanlarında yürüyüp onların sesi olabilmektir diye düşünüyorum.
