M. Kemal Paşa siperin içinde ayağa kalkti. Savaş heyecan ile doluydu. Kabarıp bağırarak haykırdı:
"Hacianestifi! Nerdesin? Gel de ordularını kurtar!"
"Bu seferi başarı ile tamamladiniz. Ankaraya' diye bağırdığınızı duydum, ancak sizin yeni zahmet ve fedakârlıklara maruz kalmanizi istemedim. Sonuç amacımız için yeterlidir. Düsman elindeki topraklar geri almak için ümit ederek bekliyor. Yurdu için savasan Yunanıların yorulmadığını gösteriniz ve süngünüz ilerde ona bağırınız:
Gel de al!"
Küçük bir Anadolu gazetesi bu bildirinin son cümlesine su cevabi verecekti:
"BEKLE, GELECEĞİZ.”
Okur Takip Önerileri
"İlerde halkımızın, bunca ibret verici tecrübeden sonra gerçek
dindarlarla din tüccar ve aktörlerini birbirlerinden ayırt edeceğini
ümit ederim. Yoksa hep böyle geri ve ezik kalırız.“
Ayırt edebildiler mi?
Salih Bozok yeni yöntemi ilk kez dinlemisti. M. Kemal Pasa'ya bakti. Zihni uzun yıllar öncesine kaydı.
M. Kemal Paşadan aldigi bir mektuptaki cümleyi hatırladı: "Bilirsin ben askerligin her seyinden ziyade sanatkârligin severim."
"Anadoluyu yüzlerce yil, yalniz canina ve malina ihtiyacin oldugu zaman hatırlarsan, bunun disinda kaderine terk ve cehalete teslim edersen, sonuç tabii böyle olur. İnsanlarımızı okutmamış, bilgilendirmemiş, kafalarını ve yüreklerini milli bir terbiyeden geçirmemişiz ki. Cami okullarinda ve medreselerde, ne tarih, cografya dersi verilir, ne de vatan, millet nedir öğretilir. Bu yüzden iki yildan beri düşman kadar, cahil, gafil ve hainerle de uğraşıyoruz.”
ismet Pasa Kurmay Başkanına, "Bu kuşak." dedi, ".
"..vatanından başka sevgili bilmemiştir"
Bir gün bu gafilliğin neye mal olabilecegini hiç düşünmeden, demiryollarımızı gözü
kapalı yabancılara emanet etmişiz, onlar da tek Türk bile yetiştirmemişler. Bunlar hiç unutulmamasi gereken hayati dersler!
"Şu siyasetçilere bak. Öyle bir barış yapmışlar ki, uygulamak için de savaş gerekiyor."
1954 yilinda Maliye Bakanligi bu gazi toplari, yani tarihimizi, hurda demir fiyatina bir hurdaciya sattı. Hurdaci da bütün toplari kesti, biçti, söktü, parçaladı ve götürdü.
Nusrat mayin gemisini de sattik.
Peki, Yavuz?
Peki, Hamidiye?
Peki, Muavenet?
Peki, Bandirma?
Bunlari da sattık. Sökülüp parçalandılar.
Enver Paşa Almanyada kalmadi, Moskova'ya geçti, 1922 Agustosunda Türkistan'da sehit oldu.
Sait Halim Paşa Romada, Talat Paşa Berlin'de, Cemal Pasa Tiflis'te Ermeni katillerce öldürüldü.
100 sene öncesine geri döndük “Cuma günü bir arkadasla Bogaziçindeki Yeniköye gittik.
Orada oturan bir akrabasıyla küçük bir isi vardi. Rum, Ermeni ve Yahudi aileler, bazi yabancilar, çoluk çocuk, esler kol kola, el ele, deniz kiyisinda geziyor, neşeyle konuşuyor, temiz hava alıyorlardi. Yolun karşı yaninda bir sayhane vardi. Bahçesinde oturarak biraz bunları izledik. Aralarinda bir tek Türk-Müslü
man aile yoktu. Kendi denizimiz, Bogaziçimiz, kıyımız, havamiz, Türk-Müslüman aileye yasak.”
2. Tümenin alayları cephe gerisinde yemek yedi ve dinlendi. Ay batınca ön siperleri oradaki birliklerden teslim alacak ve birkaç
saat sonra taarruz edecekti.
Ay 11.35'te battı.
Siperleri teslim alma ve yerleşme işi sessiz yapılamadı. Ön siperlere, taarruz edecek iki alayın yerleşmesi gerekiyordu. Çekilenler ile gelenler karıştılar, yollar tıkandı. Asker heyecanlandı, savaş havasına girdi. Tekbirler, dualar, naralar, marslar yükseldi. Bazi askerler aşka gelip düşman mevzilerine ates ettiler. O sıkışıklık, içinde subaylar bu
erken coskuyu çabuk bastıramadılar.
Daha Çanakkale askeri olmamislardi. Savaş öncesi ağırbaşlılığın, sessizlik içinde savaşa hazırlanmanın tadini bilmiyorlardi.
Yasarlarsa ögreneceklerdi.
Anzaklar Türklerin taarruz edeceklerini anlamışlardı. Silah başı ettiler. Beklemeye basadilar. Taarruzun baskın niteliği kalmamıştı.