öğretmenhanımkız
@Sedaa52
Sürüklendiğim o gürültülü dünyadan,
kitapların asude inzivasına iltica ettim.
Cemil Meriç
Sabitlenmiş gönderi
Kitaplar, bir zaman bana, insanları sevmek lazım geldiğini, insanları sevince tabiatın, tabiatı sevince dünyanın sevileceğini, oradan yaşama sevinci duyulacağını öğretmiştiler...
Sayfa 41 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
Konuşmak yerine harekete geçince, problemleri çözmek için çabalarken yorulunca, sorunları da küçülüyor insanın"
Sayfa 450 - Destek Yayınları
Bir yaratıcı vardı, evrenleri yaratan, bu ağaca can veren ve etrafındaki her şeye anlam yükleyen. İnsan hatırladığı sürece o anlamın bir parçasıydı, hissettiklerinde kaybolmamalı ve asla neyin parçası olduğunu unutmamalıydı!
Sayfa 375 - Destek Yayınları
Okur Takip Önerileri
insan sınırlarını bilmediği bir şeyi göremezdi..
Sayfa 280 - Destek Yayınları
Kendi içinde değersizleşen birinin değerini diğerlerinin gözünde aramasının lanetindeydi.
Sayfa 228 - Destek Yayınları
Ålem ne hoş idi, sevgili varken; yok madem ki sevgill, yok olsun var olan alem.
Sayfa 893 - Kapı Yayınları
Yas, gün gittikçe azalacağına, yaş gün geçtikçe çoğalıyordu.
Sayfa 74 - Kapı Yayınları
Bir kez daha öğrenecekti, insan kayboldukça yüzleşirdi kendisiyle aslında.
Sayfa 134 - Destek Yayınları
İnsan kaybolmamak için hep kendisini en iyi bilen kişiye gelirdi.
Sayfa 125 - Destek Yayınları
Hayat varılan yer değil, gidilen yol değil miydi?
Sayfa 124 - Destek Yayınları
Mevsimler gibi insanın da havası ne olursa olsun zamana tabiydi, değişkendi.
Sayfa 62 - Destek Yayınları
Rüyalar Bilinmeyen'in sesidir.
