Öykü Ağtaş
@UmarsizOndine
1987
63 okur puanı
Mart 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
"Tehditkâr olanın üzerimizdeki etkisi çekici olanınkinden daha mı fazladır, belirlemek her zaman kolay değil. Bu iki şeyin yapısı kimi zaman karşıt olmamakla kalmaz, iç içe de geçer."
Sayfa 43 - Notos YayınlarıKitabı okudu
"Ancak gerçek ısrarcıdır ve evcilleştirilmiş bile olsa çocuk
çocuktur. Skandalın asıl başlangıç noktasını nasıl unutabilirdik ki? Çocuklar. Günün birinde hırsızlık yaptıkları ortaya çıktı. Kimileri, “Ne kadar da iyi görünüyorlardı!” diyordu yüksek sesle, ama bu çığlığın ardında kişisel bir güceniklik vardı. “Pek de iyi çocuklara benziyorlardı ama bizi kandırdılar, ikiyüzlü veletler.” Evet, çocuklardı, ama bizimkilere benzemeyen çocuklar."
Sayfa 33 - Notos YayınlarıKitabı okudu
"Saldırıların başlangıcında aldığımız tavrın saflığı ile Saint-Exupery’e bu satırları yazdıran arasındaki benzerlik beni bugün bile irkiltiyor. Tıpkı Küçük Prens gibi biz de sadece çocuklarımıza duyduğumuz özel sevginin onları farklı kıldığını, kapalı gözlerle bile seslerini binlerce çocuğun sesi arasından ayırt edebileceğimizi düşünüyorduk."
Notos YayınlarıKitabı okudu
Okur Takip Önerileri
"Tam bir popülist diyalektik dersi: önce çoktan çığırından çıkmış
bir durumu ortaya koymak, bu durum için gerçekleştirilemeyecek bir çözüm önermek ve her şeyin sorumlusu olarak
siyasi rakiplerini suçlamak. "
Sayfa 27 - Notos YayınlarıKitabı okudu
"Adlandırmak yön vermektir, dinlemek itaat etmek."
Sayfa 26 - Notos YayınlarıKitabı okudu
"Ölüler terk ederek bize ihanet ediyor olabilir ancak biz de yaşayarak onlara ihanet ediyoruz."
Sayfa 149 - Notos YayınlarıKitabı okudu
"İnsan mantığının kendine özgü bir işleyişi var ve bazı imgeler onun ölçülerini aşıyor. Bazen, “Olamaz, çok saçma” diyoruz. Ne var ki bazı şeylerin çok saçma oluşu gerçekleşmelerini engellemiyor."
Sayfa 65 - Notos YayınlarıKitabı okudu
"Öğrenmek için sormuyorduk, diyor Claudia, bir yandan da tabakları üst üste koyuyor ve masayı topluyoruz: bir boşluğu doldurmak için soruyorduk."
Sayfa 102 - Notos YayıneviKitabı okudu
"Okumak yüzü kapamaktır. Yazmaksa yüzünü göstermek."
Sayfa 60 - Notos YayıneviKitabı okudu
"Bir zamanlar hissettiklerimizi, istediklerimizi bu kadar kolay unutmamız beni hayrete düşürüyor. Şimdi başka bir şeyi arzuladığımızı ya da hissettiğimizi dışavurabilme çabukluğumuz da. Ama öte yandan aynı fıkralara gülmek istiyoruz. Yeniden alacakaranlığın kutsadığı çocuklar olmayı istiyoruz, öyle olduğumuza inanıyoruz."
Sayfa 56 - Notos YayıneviKitabı okudu
"Çok etkileyici, âşık olunan bir insanın yüzü, birlikte yaşadığımız, tanıdığımıza inandığımız birinin yüzü, belki de yıllar boyunca çok kısa mesafeden baktığımız, tarif edebileceğimiz tek yüz - o yüzün bile birden beklenmedik şekilde yeni ifadeler takınabileceğini bilmek güzel ama bir taraftan da korkunç. Daha önce hiç görmediğimiz ifadeler. Belki de bir daha hiç görmeyeceğimiz ifadeler."
Sayfa 56 - Notos YayıneviKitabı okudu
"O öğretmenlerin bizi coşturmayı değil, bizi kitaplardan sonsuza dek uzaklaştırmayı istediğine eminim. okuma zevki üzerine konuşmak için nefes tüketmiyorlardı, belki de bu zevki kaybettiklerinden ya da gerçekte hiçbir zaman böyle bir hisse sahip olmadıklarından. İyi öğretmenler olduklarına inanılıyordu ama o zamanlarda iyi olmak için ders kitaplarında yazanlardan biraz fazlasını bilmek yeterliydi.
Zamanla kuşaktan kuşağa aktarılan hileleri öğrendik. Bize sahtekârlığı öğretiyorlardı, biz de çabucak kapıyorduk. Bütün sınavlarda sadece yardımcı rollere dair soruların çıktığı, karakter analiziyle ilgili bir bölüm oluyordu: karakterin önemi azaldıkça sınavda çıkma ihtimali artıyordu, bu yüzden kaderimize boyun eğerek ve isabetli bir atış yapacak olmanın sevinciyle isimleri ezberliyorduk. Ayak işlerine bakan topal gencin adının Hippolyte, beslemenin adının Felicite ve Emma'nın kızının adınınsa Berta Bovary olduğunu bilmek önemliydi.
Bu tavrın belli bir güzelliği vardı, çünkü biz o zamanlar tam da öyleydik, yardımcı rollerdeydik, bez çantalarını güçlükle dengeleyerek şehri boydan boya geçen yüzlerce çocuk. Mahalledeki komşular ağırlığı kontrol edip her defasında aynı espriyi yapıyordu: Sanki taş atıyorsun. Santiago'nun merkezi bizi göz yaşartıcı bombalarla karşılıyordu ama bizim çantalarımızda taş yoktu, Baldor ya da Villee ya da Flaubert tuğlalarımız vardı."
Sayfa 53 - Notos YayıneviKitabı okudu
