Yakup Çelik
@Ykpclk
Burası benim yıllar sonra baktığımda amma da çok kitap okumuşum ha! diyeceğim yer.
Memur
Lisans
Aydın
86 okur puanı
Eylül 2019 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
"Şu meşhur eski deyişi biliyor musun? 'Yoksulluk kapıdan girince aşk pencereden uçar. Çoğu insan hep yanlış anlıyor. Bu, erkeğin parası bittiğinde kadının ondan ayrıldığı anlamına gelmez. Şu demek: Bir adamın parası bittiğinde ... kalbini kaybeder, değersizdir. O kadar zayıflar ki gülemez bile, garip bir aşağılık kompleksine kapılır, çaresiz kalır ve kadını kendinden uzaklaştıran o adam olur. Bu noktada yarı delirir ve uzaklaşana kadar itmeye, itmeye ve itmeye başlar.
... sanki sadece bir konuk öğrenciymişim gibi kendimi sınıf arkadaşlarımdan garip bir şekilde uzak hissederdim. Belki bu benim kendi ön yargılarımın bir sonucuydu ama bu benim için fazlasıyla aşikar hale geldi ve derslere katılma konusunda giderek isteksizleştim.
Tek bildiğim, çok genç yaştan beri deneyimin bana öğrettiği gibi, bir kadın aniden böyle ağlamaya başladığında, yapılacak en iyi şey ona tatlı bir şey vermekti.
Okur Takip Önerileri
Her gün, her hafta, her ay ve her yıl aynı manzaraya umutla bakarak; beklemenin vermiş olduğu kırgınlığı belli etmemeye çalışmaktan yorgun düşen kırışıklık içindeki gözler...
İnsan hayatı karşılıklı olarak kandırılıp hiçbir şeyin farkına varmadan birbirlerini incittiği ve bu tuhaflığın bariz bir şekilde ortada olduğu örneklerle dolu.
... asıl kişiye dair anılarım sis misali kaybolmuştu ve ne yaparsam yapayım hatırlayamıyordum. Çizilecek bir yüz değildi, hatta karikatürize edilebilecek bir yüz de değildi.
Yargıçlar, bir sanığı mahkûm etmek için onu suça iten sebepleri bilmek zorunda değiller elbette. Ama insanların yaptıkları şeyi neden yaptıklarını bilmek isterler. Ve nedenleri anladıkları zaman sanığı suçuna uygun olarak cezalandırabilirler. Nedenleri anlamazlarsa ceza neredeyse her zaman üst sınırda olur.
Ceza sistemimiz suçu cezalandırmak üzerine kurulu bir sistemdir. İnsanları suçlarına göre cezalandırıyoruz, onları yaptıklarının ne kadarı için sorumlu tutabileceğimizi sorguluyoruz. Bu karmaşık birşey.
... savcı Almanya’da taraf değildir, nötr davranır.
Yansızdır, sanığın lehine olan durumları da soruşturur; bu yüzden de, ne kazanır ne de kaybeder – savcılığın tek tutkusu kanunlardır.
Sadece hukuk ve adalete hizmet eder. En azından durum teoride budur. Ve soruşturma sırasında durum genellikle böyledir de. Ama davanın heyecanı içinde, koşullar çoğu kez değişir ve tarafsızlıktan ödün verilmeye başlanır. Bu çok insanca bir şeydir, çünkü iyi bir iddia makamı sonuçta hep iddia makamıdır ve hem suçlayıp hem de tarafsız kalmak zordan da ötedir. Belki de bu, ceza muhakemeleri usulümüzün bir dokuma hatasıdır; belki de kanunlar mümkün olandan fazlasını talep ediyordur.
Bir polis memuru bir federal yargıca, savunma vekillerinin hakikatin arabasında frenden ibaret olduklarını söylemişti bir keresinde. Yargıcın cevabı, frensiz arabaların da bir işe yaramadıklarıydı. Bir ceza davası ancak bu denge oyunu içinde işleyebilir.
Polisiye filmlerde, ona bağırdığınızda suçlu itiraf eder; gerçek hayatta bu iş o kadar kolay değildir. Ve bir adam elinde kanlı bir bıçakla bir cesedin üzerine eğilmişse, o katildir. Aklı başında hiçbir polis, o adamın tesadüfen oradan geçtiğine ve yardım etmek için bıçağı çekip çıkardığına inanmaz.