Zübeyde TATLİ
@Zbydbyd_tatli
Sosyal Hizmet Uzmanı
Lisans
Van
Van, 19 Nisan 1998
33 okur puanı
Şubat 2019 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Onca savaşın onca kaybın ardından dönüşüm yine eveydi, özüme... Çaldığım her kapının ardından bir harabeydim! Evini arayan bir divane, kaybolmuştum yollarda! Tutunacak bir dal ararken kendimi kaybetmiş, harabeye dönmüştüm... Kimsesiz gibiydim, hiçkimseydim! Varlığıma sarılamamış; acının, kederin kıyısına savrulmuştum hayatın! Yokluğunda, varlığında mücadelesini kanaya kanaya öğrenmiştim! En çokda özümden ırak olmuş, kanamıştım! Kanamaya gücüm var mı bilmiyorum artık! Sanki hayattan istediğim her ne varsa inadına uzaklaşıyordu bir bir! Ya varolmaya ya da yok olmaya mahkum olacaktım! Arası yoktu özün varoluşunda!
Zūbəydə TATLī
Genelde insanlara baktığımda, onlara kendilerinden daha çok inandım. Potansiyel olarak hep iyi görmeyi tercih ettim... Yollar ayrılma noktasına geldiğinde, derinleşmeyen iletişimlerden hayal kırıklıklarından kendimi de sorumlu hissettim, kederlendim, hüzünlendim. Bazen göğsümdeki ağırlıktan nefes almakta zorlandım... Oysa herkesin sınavı kendi seçimleriyle sonuçlanıyor. Birine ilham vermeyi, yol göstermeyi deneyebilir, çabalayabiliriz ama görmek istemeyen kadar körü yoktur! İstemiyorsa, hazır değilse, belki de hiç olmayacaksa; yolundan çekilmeyi, elini bırakmayı da öğrenmemiz gerekiyordu. Aslında bu da bizim sınavımız oluyor bir bakıma. Kendi kalbimizi kıracak kadar cesur olmak, yola yalnız devam etmeyi seçmek... Herkesin ayrı bir yolu ayrı bir öğretisi var. Devam edebilmek kadar bırakabilmek de öğretiyor nihayetinde. Yoksa zaten zorlamayla yürünmüyor yollar...
Zūbəydə TATLī
En fazla ıstırap veren duygular, en can yakan heyecanlar, aynı zamanda en saçma olanlardır: imkânsız şeylere karşı, sırf imkânsızlığın yarattığı istek, hiç var olmamış olana duyulan özlem, geçmişte olabilecek olana duyulan arzu, farklı olmamanın acısı, dünyanın var olduğunu görmenin verdiği tatminsizlik duygusu. Bilincin bu yarım tonları içimizde acı verici bir manzara, varlığımızın sonsuza dek süren grubunu çizer. O an kendimize karşı, giderek karanlığa gömülen ıssız kırların uyandırdığı duygulara kapılırız; uzak kıyılar arasında kapkara sularıyla, olanca berraklığıyla akan, gemilerin geçmediği bir nehrin kıyısındaki kamışların hüznüdür bu.
Acaba bu duygular sıkıntıdan kaynaklanan gizli bir deliliği mi açığa vuruyor, yoksa bir vakitler yaşadığımız başka dünyaların bizde kalmış bulanık anıları mı...
Okur Takip Önerileri
Əvī Nəpal'də kalmış
Slovakyalı salyangozdur ruhum.
İsmet ÖZEL
"Bilmiyordum yol neresi,
Varacağım yer neresi!
Yolcular yanılır, yollar yanılmaz!
Yol öğretir..!"
Zūbəydə TATLī