Alkışlarla ayakta duranlar, alkış kesildiğinde yere düşerler.
Biz insanlar kendimizi çok severiz. Bu olağan bir durum. Fakat bu sevgi zamanla Tanrılaşmamızı ister. İşte bu tuzağa düşersek çevremizde bulunan her insan, birer obje hâline gelir…
Ve artık objelerin arasında dolanan bir ruhtan farklı değilizdir.
Yalnız ve kimsesiz bir ruhun öyküsüdür bu; aşırı sevgi, sevgisizlik doğurur.
Tanıştığıma hiç memnun olmadığım kimselere, durmadan "Tanıştığımıza memnun oldum." demek beni öldürüyor. Ama, hayatta kalmak istiyorsanız, ille de bu zarvaları söylemek zorundasınız.