Kübra Davutoğulları
@_HalktanBiri_
Okumak, karanlıklara meydan okumaktır!
Talebe
İstanbul
30 Haziran
58 okur puanı
Aralık 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Sosyal medyada beğeni kazanmak ve gösteriş için paylaşım yapılmamalıdır.
Rasûlullah (sallallahu aleyhi vesellem) buyuruyor ki;
"KIYAMET GÜNÜNDE MECLİSİMDEN EN UZAKTA KALACAK OLANLAR; KİBİRLİ KİBİRLİ AĞIZ EĞEREK GÖSTERİŞ İÇİN LÛGAT PARÇALAYAN VE ÇOK KONUŞAN KİMSELERDİR."
(Tirmîzi, Birr, 71)
152 syf.
·
Puan vermedi
·
3 günde okudu
Okur Takip Önerileri
2024 OKUMA HEDEFİ
3/15 kitap - %20 tamamlandı
3 kitap okudu
15 kitap
388 sayfa
0 inceleme
11 alıntı
19 günde 1 kitap okumalı.
Anlatmıyorum ama sormuyorlar, soruyorlar ama fark etmiyorlar, görüyorlar ama müdahale etmiyorlar. Yavaş yavaş kayıp gidiyorum ellerinden, dert etmiyorlar. İçime kapanmadığımı, içime küstüğümü bilmek istemiyorlar. Var olamamanın beni öldürdüğünü hissetmek istemiyorlar.
Çocuk tabiatlı kaldığımdan büyüklerle aram hâlâ bir türlü düzelmiyorsa, içimde bir âlem saklayarak onun solmadığını ve susmadığını görmekle ne kolay teselli buluyorum!
Bu sesleri, dünya yüzünde en eski hatıralarımdan biri olan sesleri, zaten gecelerimde sonraları da, daha manevî ve fikrî şekillerde yine duymakta devam edecek değil miydim?
Geceler, bana aynıyla gizli, mecnun huylu gelen geceler, şimdi de tabiatın buhranını ve feryadını değilse ruhumunkilerini duyuyorum.
Susuyor olmam, acı çekmediğim anlamına gelmez.
..."Bütün bunlar da senin için bir hayır var elbette. İnsanın bazen akıldan geçmesi gerek. Akıl baştayken hakikatten uzaklaşmak da mümkün. Aklı bir kenara bıraktığında hakikat elinden tutar insanın."
Yüzüne bakanlar onun bir nehir gibi çağıldadığını düşündüklerinde, abim bir çöl susuzluğunda boğuluyordu. Gerçekte ne hissettiğini kimseler bilemezdi.
Çünkü hayat o kadar suratını asıyordu ki, karşımda yeni olan her şey bir öncekinden daha kötü olacak gibiydi.
Bir oyundaymışım da ebe beni unutup gitmiş gibi. Yıllarca oyunun kaldığı yerden devam etmesini bekleyen bir çaresizdim. Sobelenmek pahasına ortaya çıkıyordum ve kimseler varlığımı umursamıyordu.
Boğazım patlarcasına bağırıyordum:
Burdayım!
Burdayım!
Burdayım!
Bir kelimenin, görüntünün, sesin peşine takılıp dirseklerim parçalanıncaya kadar sürüklendiğim oluyordu...