İnceleme yazmayı sevmiyorum. Bana özel kalsın istiyorum tüm kitaplar, en azından bana dokunanlar.. ama nedense buraya iliştirmek istiyorum bir mektup gibi belki de.
Bir yazarın notları.. 2017 yılında okumama rağmen sırf bu uygulamada sadece 2018 yılından itibaren okuduklarımı ekleme inadım yüzünden tekrar okudum. Mu? Hayır. Korkuyorum. Okumadığım kitabı kalmayacak ve öldüğü gerçeği sarıverecek her yanımı diye. Tekrar tekrar okumak ve uzatmak bu süreyi..
Hiç sevdiğim bir yazar ölmemişti. Çünkü Ben hep maziden gelen cümleleri sevdim. Sevmek? Hayır. Kalbime dokunan, ilmek ilmek işleyen.
Yaşadığını bilmeden okumaya başlamıştım kitaplarını Nuri Pakdil’in. Hatta yazarın yaşamasının bir önemi olmadığını, zaten kitaplarını okuduğumuzda yanımızda gibi hissettiğimizi savunurdum. Öyle olmadı.
Bu kitabı imzalattırmıştım. Ölümünden bi kaç ay önce. Neden bu kitap?
“İnsanı kalbinden tutamadınız mı, görün, nasıl kayıp gidecek elinizden!”
Beni asıl hüzne boğan şey; seneler sonra ikinci kez okuduğum bu kitabın sayamadığım kadar cümlelerinin sanki bana hitaben yazılmış olmasıydı. Evet. Benimle konuşuyordu. Bu sabah gördüğüm kabusu anlatıyordu. Erken kalkmak istemiyor muydun? Diyordu. Yazamıyorsun diyordu. Ve aynı acıların elinden tutmuştuk.
Korkuyorum.
Tüm kitapları dizilince kitaplığıma işte o zaman anlayacağım.
Yedi Güzel Adam
Biri bir gün
Kavuştu toprağa
“Değil ağlamak vakti”
