Işığım söndü. Kalbim dindi.
Bir Anka masalıydı yaşadığım
Sondum, sonuncuydum
Abansan da ayışığının parlathğı yollara
Yüzündeki kavrukluğu silebilir misin?
-Yorgunluğun bir ağ gibi üzerime gerildiği gecelerde
Düşündüğüm ne çok şey vardı
Neden boyunbağı takmadığımı düşünürdüm
Bir sevgilim olmadığını sonra
Hep kendimizden konuşacaktık belki
Bana pop müziğinin inceliklerinden söz edecekti
İnanmayacaktım...
Ve çocuklar bakıyorlar yüzümüze
Bir şeyler sormak, anlamak ister gibi.
Kim yanıt verecek şimdi onlara?
Neye yarar bütün sözler,
Yazılmış ve yazılacak yığınla şey?
Artık unuttuk, onların düşlerini de
Çoğu şey gibi bu kargaşada.
Soruyor yedi yaşında bir çocuk:
— Niye bu silah sesleri, niye bu ölümler baba?
Ve bir kalem yazıyor kendi kendine.
Yağmurun bütün damlalarını sayıyorum...
Sayfa 166
Soruyor çocuk! Çocuk bu, sorar:
- Hocam, Kurt Cobain niye etti intihar?
Sayfa 159
Türkiye kanıyor, ben her söze kanıyorum
Yağmurun bile H₂O olduğunu öğrendim
Hayatın kaymağını ölüm yiyor, bir de buna inandım
Adriyatik'ten Çin Seddi'ne kadar, adını bildiğim ya da
bilmediğim her yerde
Sayfa 156
Ey beni boğan acı
Helalleştim bugün
Ölümümle...
Sayfa 154
Sevgili ülke
Konuştukça dilim acıyor
Kulaklarım yanıyor sustukça
Sayfa 154
Kötü şiirler kadar yalnızım bu gece