Ahmet Kral
@ahmeteneskral
“Bu maskenin altında etten fazlası var. Bu maskenin altında bir fikir var, Bay Creedy. Ve fikirlere, kurşun işlemez”
V for Vandetta
null
Lisans
null
null
47 okur puanı
Kasım 2017 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Hayatta ya iyi örnek olursun ya da kötü. Her ne kadar insanların iyi örneğe ihtiyacı olsa da hep kötü örnek olmanı isteyecekler. Çünkü insanlar kendilerinden daha iyilerine katlanmazlar.
Okur Takip Önerileri
Ey biçare kul! Dön bak içine sonra dön bak dışarıya. İçinde büyüttüğün korku, acı ve hüzün ne kadar gerçek? Özünü kaplayan perdelere izin verme, yırt at artık onları! Korku, acı ve hüzün yok olacak olana koyar. O zaman sen yok olma, varlıkla bütünleş ebedi ol!
Hep bir başkasını incitmemeyi isteriz. Hiç kendimizi incitmemeyi istedik mi? Ya da bunu düşünebildik mi? Zaten kendini incitmeyen, incitmeyi öğrenmeyen, bir başkasını incitebilir mi? Ben yoksam bir başkasının kıymeti olabilir mi? Değerlerim bir başkası için mi? Ben demek, diyebilmek bencillik değildir. Bir insan "benim" diyebilmenin kıymetini biliyorsa diğer insanların da kıymetini bilir. Çünkü "ben" hazlardan değil, hakikatten gelir. Hakkı bilen, nasıl bencil olabilir?
Ölüm bâki, ölümü incitmemek gerek. Vakti geldiğinde eski bir dostu hasretle bekler gibi beklemek gerekir.
Zor olan kolayın içinde, kolay olansa zorun içinde, bakmak kolaysa görmek zor. Görmek kolaysa gördüğüne inanmak zor. O zaman vazgeç kolaydan, zordan. Ne varsa sende var. Var bildiğini yok, yok bildiğini var bil. Sen, seni, sen zannetme. Varım zannetme, yokum hiç deme. Sen, seni bil, sen, seni. Yokluk olmadan varlık, varlık olmadan yokluk bilinmez. Sendeki yokluğu bil ki varlığını bilesin. Ne varsa sende var.
Olmuş olana, olmakta olana ve olacak olana müdahil olamıyorsan çırpınmak boşadır. Bazen insan seyretmekle yetinmeli ve tavırları ile sadece saf tutmalıdır. İnsan olmak kolay değil neticede.
Kevn ü mekândır âyetim zâta gider bidâyetim
Sen bu nişân ile beni bil ki nişâne sığmazam.
—Nesimi
Hayatta ki her şeyin amacı bir parça mutluluk ise neden her şeyin peşinden koşarken mutluluktan uzaklaşıyoruz?
Her mahlukat fıtratı gereği olanı yapıp siteme uyarken, sistemden uzaklaşma çabamız neden? Su akması gerektiği için akıyorsa, aslan öldürmesi gerektiği için öldürüyorsa, kuş uçması gerektiği için uçuyorsa ve hiçbiri ben varım o zaman farklı olmalıyım demiyorsa bir çelişki yok mu, insanoğlu ve sistem arasında? Neyi kaçırıyoruz ve yalnızlaşıyoruz, sistem bir bütün iken nasıl olurda kendimizi ayrı tutabiliyoruz? Bütünlükteki güzellikten kendimizi mahrum tutmamızın sebebi ne?
Mükemmellik, dengede saklı ise neden uçlarda yaşıyoruz?
Yolcu
Yol sonsuz, yolcu sonlu. Peki nedendir ilerlemek? Elbet vardır yolun daha ilerisinde olanlar, onlardan alsak malumatı ne fark eder? - Fark eder üstadım, yol, sadece malumat ile malumatın çizgisi kadar olur. Bu tıpkı çileği yemeden, çileği yiyen birine tadını sormak gibidir. Ancak ve ancak sana onun niteliklerini anlatabilir. Belki biraz tatlı, belki biraz mayhoş. Peki ya lezzeti, ona nasıl hakim olabileceksin?
Bilmek yanmak değilmiş, tüm ilmi bilsem neye yarar. Yanamadıktan sonra olsan kömür ne yazar. Yanamadığım için derdiyle yanıp tutuşuyorum.
Şu an dışarıda rüzgar var, penceremden tiz bir ıslık sesi geliyor. Sanki o da konuşmak istiyor. Ama konuşabilmesi için tam bir tezatlığa ihtiyacı var. Duyulabilmesi için sessizliğe, konuşabilmesi için rüzgara. Rüzgar, fırtınaya dönse kendisini anlatmak için çırpınan pencerenin sesini bastıracak. Rüzgar, melteme dönse bu sefer de pencereye nefes olacak kudreti kesecek. Ne kadar üzücü değil mi?
Bir mektup uygulamasında mektup yazarken, yazının akışındayken bir cümle döküldü satırlarıma. Satırlarıma dökülen bu cümle hoşuma gitti ve burada paylaşmak istedim. "Bedenler aracı oldu, ruhlar bir oldu."