Acının çaresi aşkınlıktır, hiçbir acı aşkınlığa direnemez.
Acı aşkın parasıdır, aşk ve acı aynı çizgide yürüyorlar, ne kadar az seversek o kadar az tehdit altındayız, sevginin özü soysuzlaşıp ürpermektir.
Benim derinliklerim soğuk ,tasasız ; arzulanan endişeden nefret ediyorum.
En iyisi kuşkusuz kimseyi sevmemektir ve bunun için de önce kendimizden başlamamız gerekir. Kendinden nefret etmeyi savunan kişi, hissi bağları parçalar.
Benim böyle hoşluklar yetiştirip beslemeye imkan yok, benim yaşamım kasvetli ve militan... çünkü korumam gereken bir sur var.
Yaşama nedenlerini yaşamın kendisine tercih ederler, yaşamla yetinenler ise daima tiksinti verici kişilerdir.
Böylece zavallı kadın kendi ölümünü, doğarken annesini öldürecek bir çocuk gibi içinde taşıyordu.
Benim bu dünyaya duyduğum nefret, içimdeki hislerin en saygınıdır.
Bütün yaşamım bir ölüm okulu..
Köklerimi acının olduğu kadar zevkin de reddi içine salıyorum.