Herkese merhaba,Albert Caraco’nun Post-Mortem isimli eserinden bahsetmek istiyorum.Yazarın daha önce Kaosun Kutsal Kitabını okumuştum çok beğenmiştim.Resmen beynimi şoklamıştı sürekli dile getiririm Nietzche yanında Polyana kalır diye ama bu kitap yanında çok yavan kaldı. Buruk bir tat bıraktı, karamsar olmasından öte kafa karışıklığı ve duyguları bastırma hissiyatı geçti bana. Zorlama gibi geldi biraz ya da yazarın kendinin de ifade ettiği gibi; bir görevi yerine getirme endişesi... Yine de altını çizdiğim yerler oldu, bazı kelimeler oldukça şairane ve özenli sıralanmış.Ama ikinci sayfada bir yer çok etkiledi sizinle paylaşmak için olduğu gibi aktarıyorum.
"kendi yaşamımla pek ilgilendiğim yok, bu da beni duyarsızlaştırıyor, hoşnutluğumu, sevgimi söküp atalı yıllar oldu, dalgaların dövdüğü kayalar gibiyim, deniz gri, gök siyah, bulutlar geçiyor ve geride eserler kalıyor. köklerimi acının olduğu kadar zevkin de reddi içine salıyorum, sevgim ermişçe bir ilgisizliğe varıyor, artık bu ilgisizlikle kaynaşmışım, bütün yaşamım bir ölüm okulu, aslında pek bir meziyetim yok ve çocukluğumdan beri kendimi rahat hissetmedim, kalıcı rahatsızlıkların eline düşmüşüm ve ancak deva buldukça varlığımı sürdürüyorum."
çocukluğumdan beri kendimi rahat hissetmedim.Diğer kitabına göre yavan kalsa bile yinede okumaya değer bir eser.Tavsiye ederim
