Şiir hayatın özüdür Orhan. Farz et ki biz şimdi bir şiirin iki dizesiyiz seninle. Ben bir ucundayım sen ötekinde. Kısacık kelimeler aramızda. Kısacık ama ağır, yükü omuzlarımızda. Noktalamadan muaf, sonsuz görünüyoruz. Hiç bitmeyecekmişiz, coşkusunu duyuyoruz. Sen başındasın mesela, ben sonunda. Bir sesle başlıyor iki dudağın arasında. O ses ağır ağır azaldığında ben anlıyorum. Son yakın. Sense baştasın. Senle ben iki dizeyiz, aynı şiirin içinde. Ama bana varmak, sona ermek belki de.